Zwarte gaten

Ik weet nog dat mijn eerste vrouw en ik de omgang met mensen met kinderen zorgvuldig trachtten te vermijden…
Het was ons allemaal net iets te verdacht, dat blije gedoe van die mensen over hun “energiebommetjes”. Bovendien vond ik het doodvermoeiend dat ongeacht welk gespreksonderwerp ik aansneed, het binnen tien seconden toch weer ging over hun kind(eren).

En nu weet ik het zeker, dat het allemaal politiek correct gehuichel was. Nu ikzelf sedert twee jaar opgezadeld zit met een volwassen kind weet ik, dat… alle energie, elke goede raad, iedere uitgestoken hand, elke vorm van welwillendheid in een soort van “zwart gat” verdwijnen, waaruit niets terugkomt, of het moet zijn: zwijgende minachting.

Óf… ik doe iets verkeerd!