Winliken is Lutz Jacobi tsien jier te betiid te wrâld kommen. Se soe no de ideale adjudant foar Lodewijk Asscher wêze

Waansdei begûn yn Ljouwert de weropstanning fan de PvdA. Alteast, dat hoopje se by de PvdA. Wylst se foartiid tekene hiene foar acht sitten – in ferlies fan fjouwer, mar de PvdA is in ferbûke bokser dy’t al bliid is hoenear’t de folgjende wan in bytsje minder hurd oankomt as de foarôfgeande – waarden it alve (fan de 39). Ien sit ferlies jildt yn ’e partij foarearst as in grutte oerwinning.

Foltsmiening wie, dat oerute bêste risseltaat moast taskreaun wurde oan ien persoan: Lutz Jacobi, de listoanfierder. Der wie, sa waard rûnom sein, ûnmiskenber sprake fan it ‘Lutz-effekt’. ‘No Lutz, No Glory’, sei partijoanfierder Asscher yn ’e Ljouwerter. Hy moat no op ’e siik nei it hoe en it het fan it Lutz-effekt, mei’t dat neitiid lanlik útrôle wurde kin. It probleem is efkes: der is mar ien Lutz.

‘De Troelstra-geest waart weer rond in Leeuwarden’, sei Jacobi waansdeitejûn alhiel optein – it wie lang ferlyn dat in PvdA’er wer ris mei de âlde revolúsjonêr op’e lappen komme doarst.

Lutz hjit winliken Lutske en is in boeredochter fan Ketlik, in doarpke by it Hearrefean. De nijsgjirrige z oan ’e ein fan har namme hat se sels optocht, om’t dat mear piid joech. Om wat in idee te krijen fan Lutske yn har jonge jierren: op ’e basisskoalle joech se pestbealgen sûnder berie in tútsje mei de klomp.

Doe’t se yn 2007 yn de Keamer belâne, wie Jacobi winliken fuort al in fremdkörper yn de PvdA-fraksje. Hja wie sljucht en rjucht, oars as smiten politike karriêremakkers, pragmatyske technokraten en salonsosjalisten dy’t de fraksje befoltsen. Hja die gjin war en maskearje har Fryske tongslach, joech ûngewosken har miening en naam heldere loftse stânpunten yn. Benammen dat lêste wie singelier. Ûnder Wim Kok hie de PvdA yn de njoggentiger jierren syn ‘ideologyske fear’ ôflein, wie de wei nei de politike midden ynslein en hie de partij krêftdiedich meiholpen en meitsje fan it Nederlân in neoliberaal paradys. Dat akkedearre net mei Lutz Jacobi – bytiden hie it der alles fan dat se oanwurven wie en hâld de lêste sosjaaldemokratyske jeld binnen board.

Hja wie begien mei de natuer en helle busfollen Fryske ielfiskers, waadrinners en fierljeppers nei Den Haach ta en lit sekuer sjen wat se winliken die oan it Binnenhôf. Yn de goed tsien jier dat se foltsfertsjintwurdiger wie, late se sachs tsien tûzen minsken rûn yn it hert fan ús demokrasy.

Yn 2014 sei se it nochris yn ’e Ljouwerter: ‘Wy binne de partij fan it folts, net fan de yntellektuelen.’ Hja hie in grut gefoel fan tagedienens – beLutzenens – oan de gewoane lju. De PvdA wie doe al lang net mear de partij fan it folts, yn de tuskentiidske peilings hie se doe noch tolve fan de 38 Keamersitten oer en dat wie, sa as neitiid bliken die, noch net iens it djiptepunt.

Ofrûne wike naam se noch in Fryske karnavalskreaker op: ‘Myn hert is read’, song se mei fjoer en foarsje, ‘myn hert is read’. Lofts en dochs gjin ferfeelsume tsjouwer: sels oerVVD’er Hans Wiegel ferklearre dat er nei alle tinzen op Jacobi stimd hawwe soe as er noch yn Ljouwert wenne hie.

Yn 2012 kandidearre Lutz Jacobi har foar it partijliederskip – se wiene slop, nuvere gekke Lutz. As iennichste fan de fiif gadingmakkers gong se de skermslach oan mei in útsprutsen loftse aginda. As de partij net tichter by syn sosjaaldemokratyske komôf bliuwe soe, ferdútske Jacobi, soed er omtinken op it harnas krije. Fiif jier letter krige se gelyk, mar yn 2012 bedijde se dêr noch gjin 3 persint fan de stimmen fan de PvdA-leden mei.

Winliken is Lutz Jacobi tsien jier te betiid te wrâld kommen. Hja soe no de ideale adjudant fan Lodewijk Asscher wêze, op syn siik nei in nij lofts fjoer. Hja soe in ferbiningspersoan wêze tusken de PvdA en de oare loftse partijen dêr’t Asscher op it heden mei redendield; hja is mear fan ’e hechtens as Klaver en mear fan ’e sosjale rjuchtfeardigens as Roemer.

Lutz bliuwt wyslik yn Ljouwert, en hja hat gelyk. Mar it hat eigenskip dat har tinkwrâld krêper as ea tefoaren troch de PvdA wierret, no’t se de partij yn it ferstân brocht hat wêr’t har takomst leit: ‘Ticht by de minsken’.