Wilderskeur

Ik had natuurlijk wel eens van de man gehoord, maar… aangezien ik al een jaar of 10 het vaderlandse nieuws niet meer volg, kende ik hem nog niet. Maar deze week was hij zelfs tot het Portugese t.v.-journaal doorgedrongen, de guit…
Dus toen mijn iPad gisteren opeens “Pling!” riep en meldde dat ik “live” ’s mans persconferentie zou kunnen volgen, omtrent de leegloop (of is het nou “leegloperij”) van zijn partij, besloot ik, nieuwsgierig geworden, een kijkje te gaan nemen.

Voor de camera verscheen een bleue… ehh, hockeyboy, die zo te zien zojuist uit de kappersstoel opgeveerd was. Hakkelend als een beginneling (wat was dat wits op zijn tong toch steeds; een kauwgompje, schuim?) doet hij zijn verhaal en reageert willekeurig op vragen van het journaille.

Wat ik ervan begrepen heb is dit…
Niemand (maar dan ook echt níemand; want anders wordt hij “héél boos”, begreep ik) mag een oordeel hebben over hém; hijzelf daarentegen mag een oordeel vellen over alles en iedereen (“want we leven tenslotte in een vrij en democratisch land”).
Riekt dat niet een heel klein beetje naar willekeur, ehh… meneer?