Uurtje treinen

My main man,

Je vroeg naar mijn knie en mijn fietsen. Gek is dat eigenlijk, dat we goed nieuws dikwijls vergeten te melden terwijl we tegelijkertijd de media verwijten dat ze alleen maar slecht nieuws brengen. 
Goed dus. Ongelooflijk goed. Had ik niet verwacht. Mijn nieuwe knie, geen centje pijn. Nee, het is nu de oude knie en … mijn heupen.

“Je moet meer gaan lopen”, zei mijn Maria, terwijl ze een verse, zojuist aangemaakte emmer cement op haar schouder zette.
Ja, dáág! Als je verrekt van de pijn, is dat echt geen optie. Ik moest meteen aan mijn moeder denken, die destijds dat advies ook kreeg van de dokter vanwege haar artrose. (Voor het goede begrip, de dokter was een hij.) Zij zag dat toen ook als pure tijdverspilling, terwijl haar veelkoppige gezin luidkeels op de hand van de dokter was — de beste stuurlui staan aan wal. 
Van mijn matineuze Vueltas de España kwam ook al geen donder terecht omdat de landsgrens aan de rand van ons dorp afgesloten was vanwege corona. Een vriendin leende me één van haar hometrainers, dus reed ik elke morgen een Volta de Portugal op ons terras boven, in de schaduw van onze sinaasappelboom. 

Hielp dat? Ja, het hielp me nog verder de vernieling in. Ik kon bijna niet meer van bed komen ’s morgens. Mijn sokken aantrekken (het was nog winter) kostte me een uur.
“Je moet meer gaan lopen”, riep mijn Maria van bovenuit een olijvenboom. 
Afijn, om haar ongelijk te bewijzen, greep ik mijn wandelstok en strompelde de trappen van ons dorp af. De straat beneden langs de rivier was vroeger een spoorlijntje, dus nog vlakker dan Vlaanderland. Daar kon ik de rug een beetje rechten en wankelde ik tot het eind van het verharde gedeelte net buiten het dorp.
Thuisgekomen was ik steeds kapot. Maar het was wel goed voor de sociale contacten. Je komt de buren tegen die naar hun werk gaan, de Freund die op zijn terras zit te frühstücken, de Fries dy’t syn hûn útlit, de friend who’s doing home improvement, de dorpsbewoners die hun volkstuintjes (suas hortas) langs de rivier bewateren (estão a regar), de Hollander die ook een wandeling maakt vóór hij op zijn motorfiets klimt om naar zijn werk te ronken.
Fransen, voor zover ik die al tegenkom, bavarderen liever niet. Vraag me niet waarom niet? Dus mijn Frans holt achteruit. De Britse huisopknapper zegt trouwens ook alleen nog maar good morning, sinds het gesprek op politiek kwam en hij tot zijn verbazing vaststelde dat ik geen Trumpaanhanger ben, en ook geen wappie. Why’s that? Did I strike you as a typical trumpet? Nou ja, good morning it is — no skin off my nose. 

Maar ik dwaal weer eens af. Na een paar weken kon ik zonder stok lopen. Ik bleef een wankele grijsaard — dat dan weer wel — maar zónder wandelstok. Ik waagde me op het onverharde gedeelte buiten de dorpskom. Het hield!
Toen een Portugese buurman me bij de eerste spoortunnel huiswaarts zag keren, trok hij zijn mobiel en hield me onder schot. Na een korte Mexican stand-off drong het tot me door dat het de bedoeling was dat ik op zijn scherm mee zou koekeloeren. Ik liet mijn armen zakken en koekeloerde mee. Het was een Stappenteller, legde hij me uit, en ondergetekende amigo had er nog maar duizend op zijn kerfstok bij die eerste tunnel. En dat moesten er volgens hem minimaal 2 500 zijn, wilde mijn gewankel een beetje doden aan de zijk zetten. Want dan zou ik bij thuiskomst 5 000 stappen op mijn conto kunnen bijschrijven. Kortom, nu loop ik — met een gedownloade Stappenteller op zak — iedere morgen tot aan de eerste spoorbrug die door de Engelsen is opgeblazen. 
Wat denk je? Ik was bij de laatste weging zes kilo afgevallen. De dokter was ook afgevallen, van haar stoel. Dóórgaan, zei ze, vooral dóórgaan!

Nu ik teruglees wat ik neergepend heb, begrijp ik meteen ook waarom goed nieuws geen nieuws is — niet leuk. Maar als je tot hier gekomen bent, weet je nu in ieder geval wat je te doen staat, mocht je ooit last krijgen van artrose o.i.d. Ga kuieren! En naar je vrouw luisteren natuurlijk! Maar dát doe jij al.

Goed, bukken gaat nog erg moeilijk en zonder pijnstillers kan ik niet, maar ik loop weer als een … eh, trein. Toet-toet!

Have a great one!
Jaap