Total scumbags… (vervolg)

Het is geloof ik zo langzamerhand wel gemeengoed dat POTUS geenszins de machtigste man ter wereld is, zoals voorheen voetstoots aangenomen werd – achter de schermen is er een paar puissant rijke jongens en meisjes dat aan de touwtjes trekt. En als de harlekijn vóór de schermen het in zijn hoofd haalt er een eigen agenda(punt) op na te houden, dan weten die jongens en meisjes daar wel raad mee. Zie 1963!

Dat het er in Europa al veel langer niet veel minder georganiseerd aan toe gaat, willen veel minder mensen geloven. Waarom weet ik niet.
Net zoals in Nederland een paar families in grote lijnen bepaalt wat er gebeurt, en wat kruimels aan het volk en diens democratie laat, zo trekt er in Portugal ook al eeuwen een dozijn gefortuneerde families aan de touwtjes. Toen bijvoorbeeld na de Anjerrevolutie in 1974 de communistische partij aan de macht dreigde te komen, werd er in allerijl een alternatief uit de grond gestampt en het gewone volk door de strot gedouwd.

Een paar jaar geleden overleed de rijkste vrouw van Spanje, de hertogin van Alba…
Hè?
Ja, wij zeggen Alva, inderdaad. Eén van haar niet eens zo verre voorvaren had bijvoorbeeld leuk geboerd ten tijde van de Tachtigjarige Oorlog…
Doch dit terzijde.

Wat ik eigenlijk wilde zeggen, is dat ook in Spanje een paar invloedrijke families aan de touwtjes trekt en de publieke opinie bepaalt. Het is bijna misselijkmakend om te zien hoe het Spaanse journaille naar dier pijpen danst als het gaat om de Catalaanse kwestie…
Wablief?
Nee, over de Spaanse politieke partijen wil ik ’t al niet eens hebben! Bah!

Felipe Juan Pablo Alfonso de todos los Santos de Borbón y Grécia klinkt misschien wel heel Spaans, maar is natuurlijk gewoon een loot aan de stam van het door gans Europa vertakte, van oorsprong Franse vorstenhuis van Bourbon. En dat huis heeft in de politiek gewoon zijn Junckers… pardon, jonkers en lakeien rondlopen die blindelings uitvoeren wat hun opgedragen wordt.

En, nee, ten huize van Flipje nummer Zes (ik kan het niet nalaten, hè, even te verwijzen naar zijn plek bij de Olympische Spelen van 1996; ook de macht heeft niet altíjd de wind in de zeilen) was men nog geenszins van plan om het wingewest Catalonië zonder slag of stoot prijs te geven.
En koekebakkers die het in hun hoofd halen om daaraan te tornen, dáár weten de Borbónnetjes wel raad mee…