Too little too late?

Ze gingen er vrijwillig en met open ogen voor in shocktherapie, maar de Britten hebben tenminste na acht jaar al in het snotje dat de ballon met mooie woorden van radicaal-rechts niets dan gebakken lucht bevatte, met een snufje eigenbelang.
Goed, die kikker is dan misschien tijdig uit de kruiwagen van de kleine kalende Rus op hoge hakken gesprongen, de rest van Europa is een stuk minder ad rem en loopt recht in de armen van pappie P.

Ik heb er in deze kolommen al eerder melding van gemaakt dat het manneke feilloos in de gaten heeft, hoe hij op een goedkope manier het ‘Vrije Westen’ moet ondermijnen. Waar zijn recente voorgangers koppig doch tevergeefs roebels in zieltogende communistische clubjes bleven steken, zet hij zijn dollars liever op radicalisme aan de andere zijde van het politieke spectrum: Dat zet meer doden aan de zijk.
Dan nog een paar stuivers steken in online propagandafabriekjes en klaar is Kees.

En ook al vallen de Europese kikkers de schellen van de ogen, Jan-Kees aan gene zijde van de vijver is op een oortje na gevild. Donny boy mag van hem voor de rest van zijn leven gouverneur van Noord-Amerika blijven en Jair Bols van Zuid-Amerika: Attaboy, attaboy!
Goed, Brazilië kent even een terugval, maar is inmiddels stevig ingelijfd in het economische blok BRICS.

Dus wat zal Europa dan nog?
In In Europa (de Russische titel wil me even niet te binnen schieten) van Geert Mak heeft hij gelezen dat de Britten destijds bereid waren tot een deal met Hitler: Jij Europa, wij het Gemenebest!
De trossen waren al losgegooid teneinde in Bordeaux de overeenkomst te gaan tekenen.
Als Churchill er niet geweest was, was Europa er toen al geweest. Zelfs Winston mag in zijn doen en laten af en toe een reus met lemen voeten zijn gebleken, diens navolger Boris (nomen est omen) en zijn kliek kun je inmiddels met een paar welgemikte pennies omver blazen: Keine Sorge!

‘Jammer, dat het VK nu even roet in mijn borsjt gooit, maar dat is vermoedelijk toch… too little, too late.’