Strak plan

Wat me altijd weer opvalt aan de westerse wereld, is dat we zo lekker consequent zijn…

Ik kan me nog herinneren dat we Rambo himself destijds naar Afganistan stuurden, teneinde die arme Moedjahedien te helpen tegen die gehate Russen. Merkwaardig eigenlijk, dat ik nooit meer een rerun op t.v. zie van die film!

Ook Saddam Hoessein verdiende alle hulp destijds tegen dat vermaledijde Iran. Daarna keerde de stemming honderdentachtig graden en was ie opeens zelf de gebeten hond. Nu ie weg is (wegger kan effe niet), is het weer van: “Ja, okee, hij was nogal een dictator misschien, maar hij hield de boel wel lekker bij mekaar.” Ongeveer hetzelfde als wat er postuum over Joegoslavische Tito geroepen werd, nadat de bom daar gebarsten was.

Recentere voorbeelden vormen Bashar al-Assad van Syrië en Hosni Moebarak van Egypte. Allebei waren “echte schoften” en moesten weg. Maar toen de democratisch gekozen islamist Mohammed Morsi aan de macht kwam in de Nijldelta, riepen we: “Dat was nou óók weer niet helemaal de bedoeling!”
En nu wel duidelijk is dat het verzet in Syrië ook niet uit louter toffe jongens bestaat, is ome Bassie opeens “de kwaadste niet”.

“Idioot” Muammar Qaddafi moest te Nato-vuur en te Nato-zwaard bestreden worden. Maar vergeleken met het barbaarse zootje ongeregeld dat daar nu de scepter zwaait, had die krullebol, vinden we opeens, toch ook zijn goeie kanten.

En we willen nog steeds graag dat de rest van de wereld ons voorbeeld volgt?
Strak plan!

Dit vind je misschien ook leuk...