Sick

Hier te lande hebben we een commerciële t.v.-zender die gebukt gaat onder de naam Sociedade Independente de Comunicação, afgekort SIC.
Nu schijnen televisiemakers in het algemeen een strakke plasser te krijgen als ze erin slagen een programma van hun zender te laten aankondigen door d’een of d’andere Hollywood-ster, en die van SIC vormen geen uitzondering op die regel. Echter, de verantwoordelijken hebben kennelijk niet in de gaten dat Clint Eastwood en Leonardo DiCaprio hun lachen bijna niet kunnen houden bij de laatste woorden van hun aankondiging: “… soon, on SIC Television!”

Over “sick television” gesproken…
Laatst zag ik een serie reality shows over huismoeders die hun woning en gezin voor een week ruilden met een ander. Ja, echt!
Wie bedenkt zoiets?
In dit geval was het – tot mijn verbazing – niet eens een format uit de koker van Endemol (in Spanje overigens hardnekkig verhaspeld tot El Demón), zoals men zou verwachten.

De programmamakers zorgden er overigens wél voor dat de tijdelijk verwisselde moeders steeds mekaars tegenpolen waren…
Zo liet een stoere, woest getatoeëerde bike-bitch haar lieve echtgenote en kinderen voor een week in de steek en kwam terecht in een strenggelovig, christelijk gezin, waar de opvoeders de bijbel in de ene en het Spaanse rietje in de andere jeukende hand plachten te houden; want, wie zijn kinderen liefheeft, kastijdt ze, nietwaar.
Lachen!
De heer des huizes liet de verbijsterde lesbienne, die de broek bijkans van de kont vroor vanwege de kilte in huize Hallelujah, welwillend weten dat zijn dochters van meet af aan gedrilld werden “to grow up to be the perfect housewives”.
Ik zweer ’t u!
En u en ik maar denken dat de Westerse mens zijn nageslacht liefdevol begeleid naar… ónafhankelijkheid?
Haha, forget it but! This is sick t.v., man!

Ik smul daarvan.