Santo Tirso

Hoi GHM,

Meest zwerfhonden, ja. Of het echt zo erg is? Nou, nee, het is erger! Honden worden in het Iberische niet gegeten, maar voor de rest zijn ze wel zo´n beetje de hekkensluiter van de voedselketen. Je wilt niet weten hoe de assistenten van schapen- en geitenhoeders er soms bij liggen. En toch blijven ze hondstrouw hun hondenbaan uitvoeren. Als jachthonden niet voldoen, worden ze óf afgeschoten óf losgelaten… zo van: Bekijk ´t maar! Kippenhouders vinden dat soort praktijken dolletjes en onthalen de zwerfhonden op stenen…

Hè?

Ja, stenen, ja. Omdat kippenvoer niet zo hard aankomt en de meesten gek genoeg hun vuurwapen thuislaten als ze de kippen gaan voeren. En als een hond hier geen vlieg kwaad doet en op straat ligt, om in de schaduw een siësta te knappen bijvoorbeeld, dan ben je geen echte kerel als je het beest in het voorbijgaan niet een flinke schop geeft. En dan heb ik ´t nog geeneens over alle honden die aan een boom gebonden worden, omdat een huisdier leuk is, doch bij nader inzien een beetje onpraktisch als men op vakantie wil. Afijn, ´s lands wijs ´s lands eer. Ook al is dat langzaam aan het veranderen. We hebben zelfs een partij in de Kamer tegenwoordig die het tij wil keren. PAN staat voor Pessoas, Animais (dieren), Natureza. En Pan is natuurlijk ook de Griekse god voor… afijn, dat weet je.

Dit even ter inleiding. Want, wat er gebeurde is dit…

Bij Santo Tirso was er eergisteren brand. Tot zover alles normaal, want in Portugal ontstaan er circa vijfhonderd vuurhaarden per dag(!) in deze tijd van het jaar, “mão criminosa” (brandstichting) of “trovoada seca” (droog onweer). Maar nu was er bij zo´n natuurbrand ook een illegaal asiel geraakt, waarbij 54 dieren (52 honden, 2 katten) levend verbrandden en verkoold in hun hokken lagen. Verontwaardigde dierenliefhebbers liepen voor het oog van de tv-camera te hoop om de resterende, vaak ondervoede dieren uit hun penibele toestand te bevrijden. Moeder en dochter die het asiel drijven… nou ja, met het hoofd boven water proberen te houden, wilden niemand op hun terrein, dus hadden de politie ingeschakeld. Dat liep dus uit op een handgemeen, waarbij de dierenredders aan het langste eind trokken en één voor één naar buiten kwamen met een “overlevende” die stuk voor stuk door helpgrage handen met water en jodium besprenkeld werden, terwijl anderen voor het oog van de gretige camera´s vertelden dat ze vijf jaar geleden al bij de autoriteiten… wacht even, daar is een mevrouw die tien jaar geleden de kat de bel al aangebonden heeft vanwege de onmenselijke(!) situatie… afijn, you get the picture.

Een en ander deed mij dus gisteren naar mijn potlood grijpen en in een blogje neerpennen: Wacht ´ns one fucking little minute!

Wat zeg je?

Oh, nee, hè, was dat blogje niet in het Nederlands? Maakt niet uit! Er is toch geen hond die mijn pennenvruchten leest – laat staan, een Portugees. Waar mijn Portugese stukje van gisteren op neerkwam? Nou, ik vroeg me even een paar dingen hardop af…

Doet het goed, hoor, zo´n volksopstand op tv. En ik zit ook net zo hard verontwaardigd te wezen als tout Portugal. Maar… eh, waarom zijn moeder en dochter nog niet aan het woord gekomen voor het oog van de camera? Het lijkt me toch niet dat men zwerfhonden gaat opvangen omdat men daar hemeltje schatrijk van wordt. Zou het misschien zo kunnen zijn dat diegenen die nu moord en brand schreeuwen dezelfde zijn die iemand die met een zwerfhond in de maag zat…

Hè? Ja, bij wijze van spreken dan, hè!

…dat ze zo iemand de weg wezen naar die moeder en dochter omdat “die twee geen nee kunnen zeggen tegen een hond in nood”? Zou het misschien zo kunnen zijn dat moeder en dochter diverse malen bij de autoriteiten aan de bel getrokken hebben om hulp, omdat hun eigen liefdadigheid hun boven het hoofd begon te groeien, en dat ze evenzovele keren nul op het rekest gekregen hadden, omdat autoriteiten nou eenmaal heel goed nee kunnen zeggen tegen een mens in nood?

Ik weet ´t niet! Ik vraag het alleen maar even!

Zijn wij het – met andere woorden – niet zélf die in het beklaagdenbankje thuishoren? In plaats van genoemde moeder en dochter, bedoel ik. En dan wil ik het nog niet eens hebben over de mensen die eergisteren een hond van de hongerdood redden en vervolgens hun troeteldier misschien straks weer aan een boom opknopen, omdat ze op vakantie moeten en… er even geen camera´s in de buurt zijn.

Zoals gezegd, GHM, geen hond die reageert. Maar gisterenavond kreeg ik via Messenger een oproep van een vriendin uit Lissabon die vertelde dat er gratis droogvoer verstrekt zou worden aan een dierenasiel als de oproep tweehonderdvijftigduizend(!) keer gedeeld werd. Dus, vooruit met de geit, dacht ik bij me eige. Of dat droogvoer is voor één jaar of één dag, wordt niet vermeld.

Ik weet trouwens ook niet of die vriendin mijn stukje gelezen had of dat het toeval was.

Afijn, dat is even het verhaal, GHM. Sorry voor mijn wijdlopigheid. Maar je man kan je vertellen dat ik nog nooit iets in twee woorden heb kunnen samenvatten. Dat verandert helaas niet. Ook niet heel langzaam.

Groetjes,
Jaap