Samen kennen we de mosselman

Ik begrijp die Trump heel goed, hoor…
Net als hij kan ik het soms ook allemaal niet meer volgen.

Immers, de Amerikaanse geheime diensten hebben een lange traditie als het gaat om inmenging in andermans verkiezingen teneinde Amerika onwelgevallige politici van het pluche te weren. Doch… mum’s the word, hè!?
Tot hier knikken ik en Trump nog vol begrip van ja.
Echter, nu een ander naar verluidt bij Amerika precies hetzelfde gedaan heeft, staan diezelfde geheime diensten zulks opeens van de daken te gillen…
Kijk, daar haken ik en Donald af: What’s the big deal!?
‘Nou,’ heet het dan heel schijnheilig, ‘ons democratisch proces is heilig… toevallig.’
Hahaha!
Net als ik vertwijfeld twee pijpjes uit het krat trek en Donaldo er één aanreik, voel ik ter andere zijde opeens een hand op mijn knie. En terwijl haar tong zachtjes in mijn oor kwispelt, lispelt ze: I don’t really give a fuck! Do U?
Ehh… wel twee, kwispel ik hees terug, maar alleen omdat jij het bent.

Ik werp niettemin een steelse blik op mijn gastheer – ik wil geen bondgenootschap in gevaar brengen of zo. Maar die heeft wel andere dingen aan zijn hoofd te zingen – dingen die eerst aan zijn jongeheer hingen.
Nee, ik heb ’t niet over Theresa deze keer, of over Boris. Karen McDougal heet ze, geloof ik. Donald schijnt nogal te vallen op het type Geverfde Vrouw.
Ik persoonlijk heb al gegeten en gedronken als ik een vrouw zie die iedere morgen eerst een beurt nodig heeft van de stukadoor. En als ze afgewerkt is met een paar tatoeages, weet ik al genoeg – is de winterschilder er nog overheen geweest ook. En bij Stormy ‘Stoephoer’ Daniels de melkboer ook nog ’s een keer – of twee.
Zulks geldt natuurlijk niet voor jou, onderbreek ik mijn eigen gedachtengang geschrokken.
Melancholia zet begripvol de tandjes in mijn lelletje.

Trouwens, zit er niet negen van de tien keer een kerel onder al dat plamuur?
Neem nou die Kim Kardashian – dat is gewoon onze José Castelo Branco, joh, incognito. Mij verneuk je niet!
Donald kijkt niet eens naar het stucwerk, onderbreekt ze op haar beurt mijn gedachtengang melancholisch – hij neuriet alsmaar: I want mussels.
Groping mussels and cocks, alive, alive, oh, probeer ik gevat uit de hoek te komen. Een onhebbelijke afwijking van me, ik weet ’t.

Nu we het toch over mosselen hebben…
Ken je dat – die reclamefilmpjes voor een of andere gadget waarbij het tv-publiek geacht wordt meteen kwijlend te roepen: Dat móet ik hebben!
Ze knikt kwijlend van ja.
Afijn, het nieuwste hebbeding momenteel bij ons in Portugal is een schaar…
Ze kijkt me met grote ogen aan: Een schaar!?
Een schaar, ja! Je weet wel – scissors are doin’ it for themselves…
Maar, niet zómaar een schaar – een Supercut.
Maar nou wil het toeval dat de meeste Portugezen – net als jij – enige moeite hebben met de uitspraak van het Engels. Dat geldt ook voor de Portugees die de Supercut aanprijst – hij spreekt Supercut uit op z’n plat-Utrechts…
Superrrkut, kirt ze geamuseerd.
Precies! Dus, als de reclameman voor de driehonderdste keer binnen een minuut met een geprononceerde Supercut niet alleen de trommelvliezen op spanning gebracht heeft, dan kijkt ook deze jongen wel even op van zijn krant. Ik moet namelijk niets hebben van schuttingtaal, zie je.
Ik word daar wel heet van, giechelt ze.
Koel! Maar… ehh, ook als daarbij op je flatscreen een kaalgeplukte kip met gespreide opgetrokken beentjes ingeknipt wordt?
Ajakkes!
Hahaha! Jawel, want… Supercut, hè!
Superrrrkut, hihihi!
Juist! En vervolgens verschijnt er een stuntel in beeld die – onder hoofdschuddend toezicht van zijn vrouw – probeert om met een bot mesje een pvc-pijp op maat te snijden. Maar dan zegt de commentator opgetogen: Maar nu is er de… Supercut! En subiet klaren de gezichten van de hoofdrolspelers op.
Superrrrrkut… en dan, vraagt ze terwijl haar hand zich van mijn knie naar een gevaarlijk kruispunt begeeft.
Nou, eh… dan zegt de commentator: De Supercut… knipt uw pijp… in een wip.
Really, schatert ze terwijl ze een zweepje tussen de zitkussens vandaan trekt, in een whip?
Mel toch, waarschuw ik met een vlugge blik opzij.
Maar haar man zit met rode konen naar CNN te kijken, of Foxy News.
Weet je wat Bill tegen Monica zei toen ze op deze zelfde canapé zaten, vraagt ze me guitig.
Wat zeg je?
‘Of je worst lust!’