Pro memorie: september 2012

Ik las laatst ergens dat uit onderzoek was gebleken dat gehuwde mannen statistisch gezien langer leven dan ongehuwde; en bij vrouwen was het precies andersom.
Mijn vraag is: Is er ook zulk onderzoek verricht naar mensen met kinderen en mensen zonder kinderen?
Ik voel namelijk ons beider levensverwachting opeens met sprongen vooruitgaan.
Afijn, als voorspel op de feestelijke afsluiting een post van tweeëneenhalf jaar geleden:

”
Ik heb nooit begrepen waarom mensen KINDEREN nemen…

En nu ik er zelf eentje heb, begrijp ik er nog minder van. Ofschoon “er eentje hebben” misschien wat veel gezegd is in mijn geval…
Diegenen die mijn BLOG over Geartronic problemen volgden, hebben al helder in het snotje dat ik het heb over de dochter van mijn Portugese vrouw, die – om redenen van een steeds nijpender economische situatie (baan kwijt, ergo woning kwijt, ergo vent kwijt) – een maand of wat geleden vroeg, of ze mocht terugkeren naar het ouderlijk huis om in ieder geval vaste grond onder zich te hebben teneinde weer op de been te kunnen krabbelen.
De meid heeft namelijk geen cent te makken, want… ook geen uitkering vanzelf!
This is Portugal, man!

Afijn…
Omdat in de loop der jaren, toen het hun nog voor de wind ging, de toegang tot hún huis óns consequent geweigerd werd, antwoordde haar moeder op dat verzoek vanzelfsprekend met…. maar natúúrlijk, kind!

Nee, dat is niet waar!
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ze mij keurig gevraagd heeft of ik het goed vond. De rolpatronen liggen hier in Portugal nog netjes op hun plek. Ofwel, de Portugese vrouw weet de man nog zodanig te bewerken dat er precies gebeurt wat zij wil, onder het motto van… wat nou emancipatie? Laat de mán toch lekker iedere dag aan de lopende band staan!
En gelijk hebben ze…

Maar ik dwaal – tegen mijn gewoonte in overigens – af…
Ik zei dus: Ik begrijp niet waarom mensen kinderen nemen…
Een zuiverder vorm van parasitair leven moet deze jongen nog tegenkomen. Het dagschema van onze parasiet ziet er ongeveer als volgt uit: Tot diep in de nacht t.v. kijken, uitslapen (d.w.z. net zolang blijven liggen tot de koffie dampend op tafel staat), eten, drinken, over het eten klagen, roken, meer koffie, roken, terugtrekken in de badkamer tot het eten op tafel staat, eten, mijn glas wijn leegzuipen en, wanneer ik haar vriendelijk op die vergissing attendeer, haar eigen glas wijn leegzuipen, klagen over het eten, haar moeder vertellen hoe het allemaal veel beter kan, filosoferen over de recepten die zijzelf allemaal kent (maar die kennelijk alleen in een parallel universum ter tafel komen), roken, meer koffie, roken, een sundowner (on the rocks), roken, nog een sundowner (hold the rocks!), meer roken, in haar kamer rommelen tot het eten op tafel staat, eten, míjn glas wijn leegz…
Afijn, u heeft ongeveer beeld nu?

Nee, natuurlijk zeg ik daar niets van…
Hè?
Ja, en haar moeder in een onmogelijke situatie brengen, zeker!? Dank je de koekoek!
Nee, ik heb ruiterlijk toegestemd (niet om die dochter, hoor, maar omwille van de liefde van mijn leven, het zoogdier in dit verhaal) en daarom moet ik nu dus niet meteen vanuit de heup schieten, met andere woorden, ik moet niet nu meteen al beginnen te zeuren…
Wablief?
Ja, zeuren tegen u… dát mag toch wel?
En anders gaat u toch lekker een eindje verderop staan, uit de wind!?

En allemaal linkse praat, hè, over de bevrijding van het proletariaat, de werkers van dit land en zo.
Waarom heb je het altijd over anderen, en nooit over jezelf, breng ik dan schalks in het midden.
Nee, dat begrijpt ze niet. Ik ben te subtiel kennelijk…

Over de werkers van dit land gesproken…
Ik had van de week een paar werkhandschoenen gekocht, bij een “drogaria” (zaden, gereedschappen en aanverwante zaken). In Spanje had ik niets kunnen vinden dat paste, maar de man van de drogaria trok warempel een paar van de plank waar die “kabeljauwen” van ondergetekende precies in konden.
Die werkhandschoenen zijn van Portugese makelij en gaan een leven lang mee, verzekerde de hardware-man me.
Na twee uurtjes spitten in mijn moestuin vanmorgen was het paar volledig aan flarden…
I rest my case!

Nee, maar…. het gezegde “zo moeder, zo dochter”… dát gaat in dit huis absoluut niet op, nee!
Ze zijn volstrekt verschillend, van binnen en van buiten. Mijn vrouw is klein en haar dochter is een lange lijs. Dus, als wij gedrieën over straat gaan, roepen voorbijgangers subiet: Echt een dochter van d’r vader! Dat zie je zo!

Daar houdt iedere vergelijking ook meteen op trouwens…
Want zij is zó mager, ze moet zigzaggen om gezien te worden.
Nou, dat hoeft deze jongen echt niet. Wanneer mensen hier het op klaarlichte dag donker zien worden, dan zeggen ze: Het is van tweeën één… óf er is een wolk voor de zon geschoven óf Tiago staat achter me!

Nee, ónze dochter is echt een tante Sidonia, zeg maar! Een Miss Twiggy…
Wablief?
Nee, natuurlijk noem ik haar niet zo! Waar ziet u me voor aan, zeg!? Men gaat mensen toch niet beschimpen op basis van uiterlijkheden!? Dáár ben ik toch echt te fijnbesnaard voor…
Nee, ík noem haar Miss Piggy!
“