Posysjebepaling

Man-en-wiif binne in dei nei Ljouwert te winkeljen…
Al ringen hat it wiif har man weibrocht. Se lit it op ‘e rongen slepe, want it komt har de lêste jierren dikmels oer dat er stiltsjes it gat der útskuort wylst hja winkeltsje yn winkeltsje út stoot. Oer ’t ginneraal falle hja ier of let wer oer inoar gear.

Mar nei in oermannich begjint it har dochs yn te baarnen. Hja skillet him op syn mobile tillefoan.
– Wêr sitsto, ju, byt hja him ta sadree’t er opnommen hat.
– Dat sil ik dy fertelle, anderet de man sa kalm as in pûn moal, witsto dat winkeltsje noch, dêr’tsto – tritich jier lyn omtrint – ris mei de mûle yn it kier foar de glêzen stiest te gobberjen, nei dy goudene halskeatling yn ‘e etalaazje – dy halskeatling dy’t ús doedestiids net barre mocht?
Hja gappet nei de siken; hy sil dochs net…
– En dat ik dy doe ûnthiet, giet de man fierder, dat ienkear de dei komme soe dat ik dat keatling foar dy keapje kin? Witst dat noch?
– Ja, leave, dat winkeltsje sil my nea ferjitte!
– Moai! Ik sit yn it kafee dêrnjonken…