Positief blijven

‘Proef jij die wijn eens,’ gebied ik mijn eega bij het avondmaal.
‘Net water,’ luidt haar oordeel.
‘Vind ik ook,’ beaam ik.
Heb ik weer: Jaap verandert wijn in water! Niet iets waarmee je de gevierde gast op een feest gaat zijn.

Had ik toen al onraad moeten ruiken?
Ik had zeker iets moeten ruiken, toen ik er bij het uitbuiken een paar liet fladderen…
Hè?
Nee, ik rook niets. Van Maria kreeg ik ook niet de verwachte jammerklachten om de oren.
Een tweede teken aan de wand…

Of het door die wand of door die wind kwam, weet ik niet, maar opeens herinnerde ik me de drie testkits die ik een paar jaar geleden had gekocht, omdat zulks toen in de mode was.
De eerste twee bleken niet te werken, omdat het containertje met vloeistof droogstond. Daar kon ik niets van zeggen, want de houdbaarheidsdatum was 2023/06. De derde bevatte nog een paar druppels. Ach, wat? Het is immers toch maar Spielerei!

Fuck-a-duck! Positief!

En als ik positief ben, dan is Maria dat geheid ook. En heb ik de apotheker niet de hand geschud, toen ik er oogdruppels kocht vanmiddag?
In de auto had ik meteen de bijsluiter uit de verpakking gerukt. Mogelijke bijwerkingen, las ik, sintomas gripais, oftewel griepachtige verschijnselen.
Ja, daag. Griep van oogdruppels? Hahaha… hatsjie!!!
Zo, hé… dat spul werkt snel, zeg!

De apotheker doet nogal luchtig aan de telefoon, terwijl ik voor mijn geestesoog Jack Bauer al had horen brullen: Set a perimeter! En ik kon de Blue Thunders in de lucht ook al met elkaar horen fluisteren.
Niets van dat al.
‘Bij voorkeur een dag of vijf binnen blijven,’ zei de apotheker, ‘en als je toch ergens heen moet, maskertje voor.’

Maskertje voor? De maatregelen zijn kennelijk nogal versoepeld sinds ik voor het laatst keek. Trouwens, wie hoor je vandaag de dag nog over Corona – hier te lande Covid geheten?
Geen rodehond!

‘Allicht is het raadzaam de test over te doen,’ had de apotheker nog gezegd. ‘Ik zal er een paar voor je klaarleggen.’
Ik had de intentie gehad de man te waarschuwen, dat ik hem mogelijk besmet had. Achteraf bedacht ik dat de apotheker mijn telefoontje voor hetzelfde geld geïnterpreteerd kon hebben als een verwijt aan hém, dat hij mij besmet had. Eerst denken en dan pas doen was totnutoe toch altijd mijn sterkste punt; ik doe bijna nooit wat.

Afijn, ik woensdagmorgen maskertje voor… en in de auto naar Mértola.
Ik had die dag in Spanje zullen tanken, omdat we toch een nieuwe bril voor Maria zouden gaan bestellen in Vilanueva de los Castillejos (niet alleen de benzine is stukken goedkoper in Spanje!), maar die bril is nu even van later zorg.
Veiligheidshalve nu maar even tanken in Mértola na mijn bezoek aan de apotheek.

Tank vol. Als ik alle ledematen goed en wel terug achter het stuur gevouwen heb, verschijnt er al een volgende zuiplap in mijn achteruitkijkspiegel. Ik wil de motor starten.
Wacht effe! Heb ik de dop terug op de tank gedaan? Ik kijk in de rechterspiegel. Het deurtje is dicht. Dat zegt niks. De dop hing vroeger aan een draadje, zodat het geen sinecure was het deurtje te sluiten zónder eerst de dop terug op zijn plaats te doen. Maar sinds ik besloten heb voortaan met mijn tijd mee te gaan, heb ik een draadloze benzinedop.

‘Ja, toe zeg,’ grinnik ik in mezelf, ‘ik ben toch niet gek? Zoiets vergeet je toch niet?’

De auto achter mij toetert.
Maar, als ik één ding in mijn leven geleerd heb, dan is het wel om aan mezelf te twijfelen. Dus worstel ik mijn driehonderd pond weer achter het stuur vandaan en kijk over mijn schouder. Ja hoor, daar ligt de dop nog pontificaal op het dak van de auto. Typisch gevalletje van hersenverweking, Slager. Roerbrein (= roerei i.p.v. hersens)!

Op de brug over de Rio Guadiana roept de boordcomputer me tot de orde: het koelwaterniveau is beneden NAP.
Gebeurt vaker. Mijn Volf druppelt koelwater. Reden om hem een jaar of vijf geleden naar de vakman te brengen. Enkele duizenden euro’s verder was het probleem onverminderd – sommige dingen moet men gewoon accepteren, op straffe van faillissement.

Gelukkig heb ik net een paar weken geleden een nieuwe jerrycan koelwater gekocht. Normaliter is het euvel met een scheutje verholpen. Abnormaliter verdwijnt er nu een litertje of vijf in het expansievat. Holy cannoli!
Op naar de garagist dus. Men heeft van die dagen!

Een uur later zet de taxichauffeur me thuis af.
Maria heeft niet eens gemerkt dat ik weg was. Ik laat een test op mezelf los. Weer positief. Voor de zekerheid toch ook Maria nog maar even getest. Ook positief.
Positief blijven zal dus wel gaan de komende dagen in huize Slager-Ramos Horta.