Over: hardhoren en verhoren

Wat blijkbaar ook verandert bij het klimmen der jaren is het gehoor…
Hè?
Nee, niet alleen dat het an sich afneemt. Dát is een open deur! Nee, ik bedoel dat ook het richtingsgevoel ervan kennelijk afneemt…

Vroeger, wanneer op de televisie een deurbel te horen was, kon mijn vader opeens, vanachter Het Parool vandaan, uit zijn stoel opveren en met de verfrommelde avondkrant nog in de hand naar de voordeur benen, ons in opperste verwarring achterlatend omtrent het motief van die plotse daadkracht, teneinde enkele momenten later de woonkamer opnieuw te betreden, zichtbaar verbaasd mompelend: “Merkwaardig! Ik dacht toch echt dat ik de deurbel hoorde.”
Wij hielden ons op zulke momenten in. “Respect” heette dat destijds, meen ik me te herinneren. We waren ons er terdege van bewust dat pa een tikje allergisch was als het ging om al te uitbundige vrolijkheid ten koste van zijn persoon. Maar… mijn god, de buste van Bééthoven had vanaf de schoorsteenmantel nog in de kieren gehad dat het geluid van de t.v. kwam, en dus níet van de voordeur! En trouwens, onze deurbel klónk helemaal niet zo, zo wist zelfs hij…
Beethoven, meen ik.

Afijn, zo lag ikzelf dus ’s anderendaags languit door de zitkamer onder de sofa te koekeloeren…
Waarop dochterlief verveeld informeerde, wat ik aan ’t doen was.
Ik hoorde duidelijk wat piepen!
Toen was het der dochter beurt om gestrekt te gaan, van het lachen…
Dat was op het dak, gek! Een kat waarschijnlijk!
Haar gierende uithalen waren dermate ongecontroleerd, dat de geitewollen sokken in mijn sandalen ervan afzakten. Ik kan het ‘m niet meer vragen, anders zou ik mijn vader toch nog eens aan de tand voelen over hoe ie dat toch deed destijds, met dat respect afdwingen.
Maar het kán zijn, dat ik het antwoord op die vraag verdrongen heb…

Verstuurd vanaf mijn iPad