Over: hardhoren en verhoren (vervolg)

Geitewollen sokken, ja! Nederlanders in den vreemde! Haha!
Let maar eens op!
Zie je iemand met sokken op sandalen… geheid een Hollander! Kun je gif op innemen!
Maar, waar was ik gebleven…

Zo verlangde onze Volf laatst naar een beurt…
Ik met ‘m naar het bord… ehh, de garage…
Hè!
Is ongeveer hetzelfde, ja! Haha! Alleen, de garage is gevuld met mannen…
Wat?
En de tarieven zijn een stuk hoger?
U zégt ’t!
Maar effe serieus nu…

Er staan drie mannen gebogen over ’s Volfs motor…
Eén van die mannen is aan het sleutelen, de twee anderen staan erbij te kijken. Dat is nu eenmaal zo de traditie in Portugal, met name in de Alentejo; één werker plus twee of drie toezichthouders.
Blij dat zich eindelijk iets voordoet, waar deze jongen verstand van heeft (en waar men schone handen bij houdt), buig ook ik me welwillend over ’s Volfs hart. En, waarachtig, het helpt; de klus lijkt opeens een stuk vlotter te verlopen…
Wablief!?
Tja… och, het is een gave, hè!

Pring-pring! Pring-pring… enzovoorts!
Eén van de heren heeft telefoon en heeft het blijkbaar niet in de gaten, de achterlijke gladiool! Tjongejonge, het zijn líchten, hoor, die Portugezen!
Afijn, één der gladio… eh, heren richt zich opeens op, kijkt me aan en vraagt beleefd: “Gaat u die nog opnemen of… ehh!?”
Huh!? Wat!? Is dat míjn telefoon!?
Estou, sim! Estou…!!! Estou…!!?
Opgehangen!
Dat is toch niet te geloven, zeg! Dat ik de unieke beltoon van mijn éigen mobieltje niet eens herken! En het mooiste is… ik heb zo’n ding met trilfunctie!
Watte!
Nee, mijn mobíeltje! Zo eentje die in je broekzak je edele delen niet onplezierig onder stroom zet! Of kan ik misschien vandaag de dag beter spreken van “eeltige delen”…