Oplichting?

Hé J,

Hoe gaat het met jelui? Ik zit met een vraag. Met een paar eigenlijk. Toen ik zat te peinzen aan wie-met-enige-ervaringsdeskundigheid ik die zou kunnen voorleggen, moest ik aan jou denken. Als je er geen antwoord op hebt, is dat niet erg, hoor. Wat wél erg zou zijn, is wanneer je straks antwoordt dat je je geen voorstelling kunt maken van mijn verbijstering. Wees dus gewaarschuwd 

Wat gebeurt er?

Tegen beter weten in liet ik me verleiden tot een bezoek gisterenmiddag aan een hoorapparatenboer in Beja. Ik had van de week namelijk ongevraagd een mailtje gekregen dat ik tot de 80 bofkonten behoorde die uitgeloot waren om het nieuwste van het nieuwste hoorapparaat op zijn merites te beoordelen (‘GRATIS: Avaliação de Aparelho Auditivo’) – state of the art.
Kijk, als er gestaan had: hoortest (‘Avaliação de Audição’ dus), dan had ik niet gereageerd, want ik heb bij Minisom (ook in Beja) in november jl. al een hoortest ondergaan. En dat heb ik ook gezegd bij het eerste telefonische contact met de adverteerder, dat prompt volgde op mijn verheugde reactie. 

Sterker nog, ik stuurde hem de betreffende hoortest meteen per e-mail toe. Dat bespaart werk en tijd, was mijn redenatie.

Je kunt je dus voorstellen dat me de bek direct al open viel, toen ik gisteren opnieuw een spervuur aan piep-, zoem- en bromtonen kreeg te verwerken. 
“Hebt u mijn e-mail dan niet ontvangen, senhor doutor P?” Ja, dat had ie wel, maar hij wilde toch nog even checken, voor de zekerheid.
Afijn, ik kreeg na de test in elk oor een apparaatje gepropt, gevolgd door de vraag hoe dat beviel. 
‘Tja, hoeveel tijd krijg ik om dat te beoordelen?’ luidde mijn wedervraag. ‘Een week? Een maand? Meer?’
Want zelfs ik ben natuurlijk niet zo naïef dat ik niet begrijp dat ik op een gegeven moment hom of kuit zal moeten geven én… dokken, mocht ik te zijner tijd besluiten de apparaatjes te houden.

Maar nou komt ‘t…. Ik moest stante pede al dokken. En, nee, het was geen grapje!
De bek viel me dus andermaal open. Hoe het dan zat met dat ‘gratis testen’ wist ik uit te brengen toen ik van mijn verbazing bekomen was. 
Nou, hij hád mijn gehoor zojuist toch gratis getest, antwoordde hij met een gewiekste blik.
Vind je dat niet flauw, J?
Hij had ook nog het lef om me bij die woorden triomfantelijk aan te kijken. 
Kortom, Maria en ik hadden die hele reis naar Beja gemaakt voor een… GRATIS HOORTEST, terwijl ik er in november net eentje bij Minisom had laten doen op advies van de KNO-arts. 

Maar nou komt ‘t… De apparaatjes kostten bijna € 5000 per stuk, dus in totaal het lieve sommetje van haast € 10.000.
Maar nou komt ‘t… Hij gaf – omdat ik ‘t was – ruim 50% korting. Maar dat was nog niet alles. Ik kreeg er levenslang (!) gratis batterijtjes bij. Dat is, óf batterijtjes óf een gratis oplader als ik die liever had. Al met al kwam hij uit op een bedrag van €4400 voor beide apparaatjes. 

Het is te geef, vind je niet, met die oorspronkelijke prijs in het achterhoofd?
Men hoeft geen rekenwonder te zijn om te bedenken dat drs. P meer dan honderd procent winst maakt bij facturering van die oorspronkelijke prijs, als hij ook nog winst weet te maken bij de prijs die ik geacht werd te betalen. Dat is geen winst meer, dat is woekerwinst volgens mij.
Maar dat was nog niet alles. Hij ging kennelijk zelfs nog winst maken als hij me het ganse factuurbedrag voorschoot. Ik mocht het bedrag namelijk in 48 (!) maandelijkse termijnen van € 90 betalen…. zónder renteberekening. Is dat niet lief?

Dit soort apekool werkt misschien bij brave Portugezen, maar het toeval wil dat ik geen brave Portugees ben, ook al zie je dat misschien aan mijn buitenkant niet af, haha!
Toen hij me – bij wijze van proeve van zijn bekwaamheid, vermoed ik – nog uitlegde dat de apparaatjes alleen gingen werken als de trilhaartjes (‘cílios’) in mijn gehoorgangen (‘canais auditivos’) slapend (‘adormecidos’) waren en niet morsdood (‘mortos’) – dat zou de tijd moeten leren – was voor mij de maat vol: No way, J… eh, Sr. Dr. P!
Met andere woorden, als ik de apparaatjes gisteren contant afgerekend had, om er na verloop van tijd achter te komen dat mijn trilhaartjes het loodje hebben gelegd, ware ik mooi de lul geweest (om het nog netjes uit te drukken).
Of denk jij van niet? 

Mijn vraag?
Nou… eh, is dit normaal? Gaat dat in Nederland ook zo? 

Goed, ik weet dat men zich in Nederland helemaal dicht pleegt te verzekeren, dus je hebt misschien niet de geringste notie van wat jouw hoorapparaat jouw maatschappij in werkelijkheid kost, maar – nogmaals – verbijsterd mag ik toch wel zijn over deze gang van zaken, vind je niet? Ik ben benieuwd! Ik hoor van je (of ik hoor straks niets meer).

Luister, J, ik kan heel goed leven, hoor, zonder hoorapparaat. Dat ik de deur liever niet meer uitga omdat ik toch geen gesprek meer kan volgen, is helemaal niet erg voor een verstokte huismus als ik ben, maar het moest me wel even van mijn hart, deze vraag of het er buitengaats tegenwoordig echt zo aan toegaat.
Of heb ik dat alleen?

Liefs,
Jaap en Maria