Nuvere haffel

Oft ik noch wat te melden hie, woe de mûlhygiënist witte, foardat ik my de bek (iepen) hâlde moast foar it periodike toskedokterjen.
‘No ja,’ andere ik, ‘ik haw winliks in fraach. Dokter sil it mei my iens wêze dat gjin mins gelyk is.’
De man hold him de lea stikken. Ik seach him tinken: myn pasjinten binne oars hast allegearre gelyk, yn dy sin dat se nea wat te freegjen hawwe. Wêrom kinne dy bûtenlanners nea de kaken opinoar hâlde? Of, yn dut gefal–
‘Ik bedoel, net ien hat gelikense tosken.’
Hy sykhelle ferromme. Aha, hy bliuwt teminsten op myn mêd!
‘De iennichsten dy’t allegearre gelikense tosken hawwe, binne lju mei in keunstgebit. Mar just dy ûngelikensens by lju dy’t har eigen tosken noch hawwe, kin syn sjarme hawwe, is ’t net sa?’
Dat begriep er net, seach ik oan syn eagen.
‘Ik bedoel, de glimlaits fan immen is in wakker yn it each rinnende trek. By in frommiske is dat in karakteristyk dêr’t men fereale op wurde kin.’
Wy hiene de hichte, want no koe ik oan syn eagen sjen dat er glimke efter syn mûlmasker.
‘Ik wol net sizze dat men fereale wurdt op bygelyks in brike tosk, mar… it soe wol kinne.’
Hy knikte fan ja.
‘Ik woe mar sizze dat der yn sokke gefallen in stikje fan de uterlike sjarme fan sa’n frommiske ferlern gien is at se ynienen in kearsrjucht rychje tosken hat, sa fan: “O, hja hat in keunstgebit krige.” Wier?’
Wêr wol dy man yn ’e goedichheid hinne?
‘No is myn fraach… Wêrom hâlde jimme as toskedokters net in ôfdruk – of in fotoke om my – yn… eh, on file… hoe hjit dat yn it Portugeesk?’
‘Argyf?’
‘Ja, just, argyf. Sadat jimme letter, hoenear’t de pasjint oan in keunstgebit ta is, in foarbyld hawwe… mei’t de pasjint neat fan syn uterlike karakteristyk ferliest.’
De toskedokter seach my wakker ferheard oan.
‘Is dat sa’n nuvere fraach, dokter?’
‘No, nee.’
‘Wêrom stiet dokter dan… eh, mei de mûle fol tosken?’
‘Om’t dy fraach by myn witten noch nea steld is.’