Nijsgjirrich (1)

– Heu, Hindrik! Hoe stiet it mei de meneaten?
– Heu, Japik! Ik wit net, der is net in tillegraaf.
– No, dat is ek in spul!
– Zal ik een Telegraaf voor u kopen, freget Johan reewillich wylst er him de hân ophâldt.
– Ehh, wat wol dy jonge?
– ‘k Wit net. Jou mynhear Hindrik ris kreas in hantsje, jonge! Just, Jehannes! In omkesizzer, sjuch, út Hoofddorp wei, woe perfoarst ris by it keatsen sjen. Hin, Jóhan!?
Wy skowe njonken Hindrik yn ‘e houtene bank.

Ynienen sjucht in mûtele búk my troch de nâle oan. Yn dy nâle is in sulveren rinkje befrissele.
– Sis it mar!
Ik sjuch benijd op. Lyk foar my oer stiet in foech fanke; (te?) lege broek en (te?) heech himd, skelkje foar, blikje yn ‘e hân. It fanke sjucht ús bliereagich en mei grutte ferwachtings oan. Der komt my wol wat yn it sin, mar neat foechsums – dy útwurking ha sokke fammen wol faker op my. Ik sjuch fansiden foar help.
– Jou my mar in bakje kofje, fanke! Do ek, Japik? En wat wol de lyts jonge ha? Appelsap? En in fleske apelsop, fanke!
It frommeske keart ús de rêch ta. En op dy rêch, krekt boppe de broeksbân, is in ûnbidige fûgel tatoeëarre. Is it wol in fûgel? De wanskik hat wat meganysk, men soe him ferwachtsje op in Dútske helm of op in motorfyts. Hindrik sjucht fansiden.
– Koest it wol moai fine.

Dêr is se al mei it drinken. Hindrik sil ta de ponge, wy krije der suver spul om. It fanke kôget ûnferskillich op har kaugom om – it is har allike folle. Hja set ôf mei myn bankje fan fiif.
– Om earlik te wêzen haw ik iten en dronken, as ik soks sjuch. Ik kin der mei myn ferstân net by wêrom’t immen soks dwaan lit. Sa’n fanke is ommers sa geef as kryt. Wêrom lit se har yn ‘e goedichheid sa skansearje!? Begrypsto soks no?
Hindrik lûkt oan ‘e skouders.
– Om op te fallen tink.
– Ik haw langer it idee, men falt earst op as men net meidocht oan dy kluchten.

Wy sjugge it fanke oare kant fjild omstippen by Wessel en syn maten.
– Ik leau, dyn wikseljild kinsto wol neisjen.
– Och, dat wie it measte net, ju.
– Dêr giet it net om, sjucht Hindrik steech fansiden.
Ik bear, ik gean alhiel op yn ‘e keatserij. Yn werklikheid lûkt it each allegeduerigen nei dy mâle Dútske fûgel.
– Nee, preuvelje ik op it lêst, jou my mar in geef lichem.
– Dat bin ik net mei dy iens.
– Hoe no, miich? Woesto sizze datst dy leagraffiti moai fynste?
– Och heare, nee, man, wêr hast it oer! Ik woe inkeld mar sizze dat ik sowieso net fal op dy nofteren keallen. Al grieme se har fol mei make-up, inket of wit hokfoar rommel, hja bliuwe dy’t se binne, oerflakkich en ûnynteressant. Ik mei in frommes dy’t wat meimakke hat, gâns leaver lije. Ien dy’t fan it libben tekene is, begrypste!? Ien mei in bêste skras oer de lea of de siel. Sa’n-ien fyn ik nijsgjirrich!