Nieuwjaarswens 2021

Lieve allemaal,

Als er iets is dat aan betekenis gewonnen heeft dit jaar, dan is het wel de nieuwjaarwens. Ik ben om te beginnen al heel blij dat jullie er allemaal nog zijn!

Dat klinkt misschien wat raar uit de mond van iemand die nooit erg veel tijd en energie stak in familie- en vriendschapsbanden. Sommigen zullen dat ongetwijfeld hebben opgevat als arrogantie, maar ik hoop dat de meesten voelen dat ze voor altijd in mijn hart wonen. Ten slotte hebben jullie me met z’n allen gemaakt tot wat ik ben.
Het zou daarom maar tot nutteloze leegstand (hartleegstand) en tot stilstand hebben geleid, als jullie er niet meer waren geweest — er waren geweest, zogezegd.

Dat ik me van jongs af aan senang heb gevoeld bij eenzaamheid — half als iemand die er niet werkelijk bij hoort, half als iemand die er eigenlijk niet mag zijn — is natuurlijk niemands schuld. Denk niet dat ik nooit jaloezie voelde jegens hen die wel hoog aangeslagen worden als lid van clan of club. Ik vermoed dat ik gewoon een enzym mis of zo, of een aangeboren allergie heb om ergens bij te horen. Noem het claustrofobie, wat mij betreft, of bandeloosheid!

Denk nou ook weer niet dat dit een soort klaagzang is, want ik ben volmaakt gelukkig met mijn Maria, de liefde van mijn leven, in het zonnige Portugal. Ik ben denk ik gewoon buitenstaander van nature…

Hè? Tribunezitter?

Mag ook! We kunnen nu eenmaal niet allemaal vedetten zijn, die publiek nodig hebben om gelukkig te zijn. Maar of we nu in het speelveld staan of genoegen nemen met een beschouwelijkere rol langs de kant, niemand kan in het leven altijd tussen de regendruppels door lopen — sempre andar entre os pingos da chuva, zoals dat zo mooi heet in het Portugees…

Wablief? Overdekte tribune?

Leuk, hoor! Maar wat ik bedoel te zeggen is: we gaan allemaal weleens nat. Anders gezegd, ieder heeft zijn eigen Werdegang…

Ik heb tegenwoordig een hometrainer in bruikleen van iemand. Vanwege de situatie in het buurland durf ik niet goed meer mijn matineuze Vuelta de España af te wikkelen — tegen Spaanse sierra’s op. Ook op die hometrainer koos ik aanvankelijk het zwaarste verzet om binnen een uur 1000kCal achter de wielen te raggen. Maar toen maande Dr. Google mij dat beweging voor iemand die aan artrose lijdt, veel heilzamer is dan weerstand. Mooie allegorie, dacht ik bij mezelf. Ik zocht in de eerste helft van mijn leven ook schoorvoetend steeds de weerstand op, omdat mij op een of andere manier tussen de oren was geprangd dat men op zijn sodemieter moet hebben om ergens te komen en iets te worden. Misschien zit er ook wel iets in die calvinistische(?) overtuiging, hoor — daar wil ik af wezen.
Afijn, wat dies ook zij, langzaamaan ben ik overgeschakeld naar een wat gemoedelijkere levenshouding, waarin beweging het devies is. En ook geestelijk in beweging blijven lijkt me niet ongezond in deze rabiate tijden van betrokken stellingen en tegenstellingen.

Maar ik dwaal af…
Nogmaals, ik ben heel blij dat jij er nog bent. Sterker nog, ik wens jou en de jouwen een kerngezond nieuwjaar vol liefde en geluk.

Jaap

P.S.
Neem me niet kwalijk dat dit alles wat afgeraffeld lijkt, maar ja… eindejaarstijdsdruk, hè 🙂