Negeren

Ik zag zojuist een korte video van een commentaar van CNN´s Van Jones die ik de moeite waard vond om op Facebook te delen. Dat lukte deze digibeet natuurlijk weer niet, dus ik vertel het maar even kort. Niet dat iemand dit leest of ook maar geïnteresseerd is in wat ik vind, maar het is nou eenmaal mijn uitlaatklep.
Trouwens, als het me wel gelukt was om dat filmpje video te delen, dan was het ook niet bekeken, dankzij de social media-monopoliserende onderbroekenbrigade.

Afijn, meneer Jones zei dat de gekleurde bevolking van de VS niet zoveel te vrezen heeft van de Alt-right- en KKK-gladiolen, die openlijk racistisch zijn. Nee, zei hij, de ware racisten zijn wijzelf, de blanke Hillary Clinton-stemmers. Wij zitten lekker een potje mee te huilen met de wolven in het bos, maar …

Altijd maar weer die “maar”.
Wij die onszelf te pas en te onpas op de borst slaan met: Ik ben geen racist, maar …
Bij het kleinste smetje op het blazoen van het slachtoffer gooien we onze schaapskleren meteen af: O ja, maar dan …
Zo zou George Floyd, voordat hij door het wettig gezag om hals gebracht werd, betaald hebben met een vals dollarbiljet. O ja, maar dan …
Of de wetshandhaver had die ochtend ruzie gehad met zijn eega. O ja, maar dan …
Of bij de ongeregeldheden in Minnesota: Ik kan me wel voorstellen dat ze(!) kwaad zijn, maar …
Hè? Nee, natuurlijk zei Van Jones dat allemaal niet. Maar ik zit mezelf altijd in de weg wanneer ik iets vertellen wil.

We lopen ons met z´n allen op de dijen te kletsen van de pret, dat het grote communistische experiment in de voormalige Sowjet-Unie op een deerlijke mislukking is uitgelopen. Maar, zei Cornet West, het Amerikaanse experiment is vanaf het prille begin al een jammerdeerlijke mislukking (vergelijk mijn blogs De siel fan Amearika). Alleen zijn we met z´n allen te hypocriet om het toe te willen geven.

Om even terug te komen op dat “ze” …
Gisteren hoorde ik een dame op CNN zeggen, dat het zo langzamerhand eens afgelopen moet zijn met dat alleen zwarte mensen zich kwaad maken, wij(!) moeten eens de kloten hebben om achter ons “maar” vandaan te komen, en met de vuist op tafel slaan: Nu is het genoeg geweest!
Hè? Nee, natuurlijk zei ze dat niet, van die kloten. Maar ik zit …
Wat zeg je? Zei ik alweer “maar”? God… god… gloeiende …

Nou ja, ik wou nog meer zeggen, maar …
Nee, hè! God… god… god… gloeiende GODVERDOMME!