Modern zakendoen, deel 1

Nou mag u me heus wel naïef of goedgelovig noemen, hoor! Met die dingen heb ik nooit veel moeite gehad…
À décharge zij niettemin vermeld, dat ook deze jongen donders goed in het snotje heeft dat in de wereld die wij tegen beter weten in hardnekkig “de onze” blijven noemen, Quid pro quo! de hoofdregel uitmaakt. Dus toen de organisatie Acústica Médica mij via het Net trachtte wijs te maken dat hun gehoorapparaat “helemaal gratis en voor niks” is, had ik wel degelijk in de kieren dat het hebbeding bij wijze van spreken de malse wurm aan de haak vormt, waarmee men denkt deze wakkere Hollander op het droge te kunnen slepen, teneinde hem te knippen, te scheren en te fileren (lees: zakkenrollen).

Wat dies ook zij, de eerlijkheid gebiedt me toe te geven dat mijn nieuwsgierigheid gewekt was…
Te lang loop ik al rond met voortdurend een akelige fluittoon in mijn rechteroor. Bovendien krijg ik gedurig het verwijt van mijn wederhelft dat het leeuwendeel van wat ze me vertelt, me het ene oor in lijkt te gaan, om vervolgens ongeregistreerd via het andere te ontsnappen. Als klap op de vuurpijl bekende één van mijn broers me, dat er voor hem “een wereld was opengegaan” nadat hij zich een auditief hulpstuk had laten aanmeten.
Dus… HAP!

Mijn theorie luidde, dat ik de… ehh, wurm via de post toegestuurd zou krijgen, waarna ik hem vrijblijvend weer zou kunnen uitspugen, tenzij ie me dermate goed zou smaken dat ik – zo niet eigener beweging, dan toch – na enig aandringen van de animeermeisjes van Acústica Médica tot aanschaf van een topmodel besluiten zou. Voilà, hun quid!

Echter, zoals dat pleegt te gaan met (mijn) theorieën, het echte leven heeft daar schijt aan…