Mexican standoff

Stel nou…
…dat de Amerikaanse president in de jaren vijftig tijdens een onderonsje met zijn Mexicaanse collega opeens gezegd had in een door tequila veroorzaakte aanval van generositeit: “Weet je wat!? Jij krijgt Californië van mij!”
In dit geval had het dan “… van mij terug!” moeten zijn, doch dat terzijde.
…en dat nu, ruim een halve eeuw later, de Amerikanen die daar destijds gewoon zijn blijven wonen, zich opeens bedreigd voelen door een minderheid die overmoedig geworden is door een politieke overwinning (en – wederom – een tikje tequila, of twee)…

…is er iemand die er dan ook maar één seconde aan twijfelt, dat het Amerikaanse leger de eerste zou zijn om Amerikaanse belangen ter plekke (eventueel met geweld) veilig te stellen, onder het mom van het verdedigen van de veiligheid van Amerikaanse staatsburgers aldaar!?

Watte?
Toegegeven! Ik weet inderdaad niet of Chroestsjov destijds onder invloed was van tequila, toen ie de Krim opeens weggaf aan zijn geboorteland. Maar daar gaat ‘t niet om!

Waar ‘t mij om gaat, is dat een beetje relativering niet zou misstaan temidden van alle ophef, welke op mij eerlijk gezegd een beetje overkomt als het blindelings kopiëren van de mening van al die Westerse leiders met hun geveinsde verontwaardiging.

Wat een Mexican standoff is?
Dat is het klassieke dilemma van drie mannen die elkaar onder schot houden; diegene die als eerste de trekker overhaalt, weet zeker dat hijzelf het volgende slachtoffer is…

Nu maar hopen, dat in het huidige conflict de eerste die de trekker overhaalt, zich in zijn eigen voet schiet!