Liever gewoon dood!

Toegegeven, ik had nog nooit een MRI-scan ondergaan. Dus toen de KNO-arts in Beja me voorschreef een ‘ressonância magnética’ van mijn hoofd te laten maken, stelde ik me daarbij voor dat ik onder een soort droogkap moest zitten.

Waarom een MRI?
De man was bang dat er iets in mijn hoofd zit wat er niet hoort.
Iemand die van familie en ‘vrienden’ zijn leven lang het tegendeel te horen kreeg, kijkt daar natuurlijk wel even van op, maar goed… wat moet dat moet. Dus deze jongen nestelde zich in de vroege uurtjes van een van de laatste dagen van dit jaar achter het stuur van zijn Volf. Ik had Maria aan mijn zij, dus… wat kon mij gebeuren?

We moesten helemaal naar Évora, de hoofdstad van Alto Alentejo, want in Beja, de hoofdstad van Baixo Alentejo, bleek zo’n scanapparaat niet eens aanwezig. Misschien had dat een aanwijzing voor me moeten zijn dat zo’n ding wel een pietsje meer was dan een droogkap op mijn hoofd.
Afijn, met dat beeld nog voor ogen viel me de bek open, toen de dienstdoende dame me beval me helemaal uit te kleden? Had ik me in het adres vergist?
– Het is alleen voor mijn hoofd, hoor!
In dat geval mocht ik mijn sokken aanhouden.
Gaat die dame straks, terwijl ik onder de droogkap zit, zich zitten verlustigen aan dit lijf waaruit het laatste restje goddelijkheid sedert lang verdwenen is?
Maar zitten was er niet bij, ik moest direct gaan liggen.
Toe maar, ze laat er geen gras over groeien! Vandaar natuurlijk dat Maria niet mee naar binnen mocht!

Toen ik lag, werd er meteen een plastic korf over mijn muil geklapt…
Het scanapparaat natuurlijk!
Niet óp mijn hoofd, maar ervóór. Ik moet er ongeveer uitgezien hebben als Hannibal Lector op transport (Anthony Hopkins in The Silence of the Lambs). Voor de zekerheid vouwde ik mijn handen voor de borst.
Nee, die moesten strak langs mijn lichaam liggen.
Ja, dáág, om ze vast te binden, zeker!
De dame boog zich over me heen om ook mijn rechterhand op de plaats te leggen waar die volgens haar hoorde, terwijl ze met haar schaambeen mijn linker op de plek van haar voorkeur hield. Ik vroeg me af of ze voor de gelegenheid niet even een strakke roodleren outfit had kunnen aantrekken in plaats van die uitgewoonde blauwe flodderkleren…
Ze moet nog veel leren.

Dat ben ik nog vergeten…
Voordat ze me het zwijgen oplegde met die plastic muilkorf, had ze me een vooroorlogse koptelefoon op de oren gezet. Er kwam geen muziek uit. Nóg niet. Ik verwachtte dat nummer(tje) van Serge Gainsbourg en Jane Birkin?
Of gaat ze daar straks mee komen?
Die plastic muilkorf was trouwens ter grootte van een klein kanariekooitje. Zo klein, dat mijn neus tussen de spijlen door stak.

Plotseling begon het bed te schuiven. Dat wil zeggen, het béd bewoog, maar de zijkanten, waarop mijn armen lagen, schoven niet mee. Na een centimertje of dertig kwam het bed net zo plots weer tot stilstand…
Een gevalletje interruptus? We zijn nog niet eens begonnen!

Toen ontwaarde ik de aanleiding voor de onderbreking Er stond een kerel in burgerkloffie naast ons bed. Waar kwam die zo gauw vandaan? Haar eega? Had die de hele tijd in de kast gestaan? Was dat niet míjn plek, voor het geval manlief onverwachts zou thuiskomen van kantoor?
Ik kreeg een lichte angstaanval. Maar hopen dat de prostaat het deze keer houdt.
De kerel priemde dreigend zijn wijsvinger tegen mijn neus, duwde hem naar beneden en wrong hem achter een van de spijlen van de muilkorf. Toen begon hij met een strenge blik tegen me te wauwelen. Hij stond precies aan de kant waar ik zo doof ben als een hardhorende kwartel – overigens de directe aanleiding voor deze… party. Dat ik een koptelefoon over mijn oren had, droeg nog bij aan mijn paniek.
Wat wil die kerel van me?

Of ik mijn schouders wilde optrekken tot achter mijn oren en mijn armen toch maar kruiselings over mijn buik wilde leggen, blafte het manneke, nadat hij de korf van mijn muil en de telefoon van mijn kop had gegrist.
– Anders past u er niet in!
– Waar pas ik niet in?
Bevrijd van de korf kon ik mijn nek krommen en kijken wat me boven het hoofd hing.
Een tunnel! Een ronde tunnel, ongeveer ter grootte van die korf.
– Daar hoef ik helemaal niet in, glimlachte ik, niet helemaal tenminste. Het gaat om alleen mijn hoofd.

Kijk, nu begreep ik het misverstand, waarom ik me helemaal had moeten uitkleden. Zij dachten dat de volle driehonderd pond over een lengte van ruim twee meter gescand moest worden.
– Haha! Geeft niks, komt in de beste kringen voor.
– No, senhor, u moet wel degelijk in zijn geheel…
Hij bedoelde in mijn geheel de op zijn maten afgestemde tunnel in.

Toen de geluiden uit mijn omgeving weer langzaam hun weg vonden tot mijn onnozel brein, meende ik te horen hoelang dat gedoe ging duren.
– Wat zegt u… vijf minuten?
– VINTE e cinco minutos, beet het kereltje me toe.
– Vijfentwintig minuten? brulde ik onthutst. No way, José!
– Nou, het beste dan maar! grauwde José op een toon alsof hij het uit de grond van zijn mond meende en hij beende op hoge poten het vertrek uit.

– Ik heb beneden aan de balie op bijna alle vragen nee geantwoord, vertelde ik in de overbevolkte wachtruimte aan Maria, die mij verwonderd aankeek – niet omdat ik vergeten had me weer aan te kleden, maar omdat ik zo snel terug was. Nee, ik heb nooit eerder een MRI-scan ondergaan, en nee, ik ben niet zwanger… enzovoort. Alleen de vraag of ik aan claustrofobie leed, heb ik met ja beantwoord. Wat denk je? Wilden ze me in een pijp schuiven. Ja, dááág! Ik dacht: de pijp in, de pijp uit! Ik ga liever gewoon dood! Dus ik heb de pijp aan Maarten gegeven! Kom, we gaan!

Gelukkig kreeg ik mijn geld terug. Vermoedelijk vanwege mijn eerlijke antwoord op die ene vraag.