Kop derfoar!

Dy ferwiderje? Bist raar? Ik wit dat it gebrûk (en fernear allinne mar jabruorren om jin hinne) langer gâns wreidet. Ik haw noed dat ik net mei alle winen syl. Mar ta de saak …

Ik haw it idee dat dyn lietsje sa âld as de wrâld is. Allegearre seagen wy yn ús jonkheid moai jierrige soertoeten mei deselde ditten en datten oankommen. Mar doe libben wy noch yn ’e ferhoop dat it wol wat tafalle soe. As men de oar mei reewilligens yn ’e mjitte komt, tocht ús doe, sil de oar jin ek sa behannelje. Wat men sieddet, sil men rispje!
Is ’t net sa?
Stadichoan leare wy moaiskyn en wierheid lykwols útinoar te hâlden. Mei’t wy ús eigen skaadkant ûntdekke, leare wy ek dat der guon lju binne dy’t de ynkarnaasje fan it skaad binne. Wy hoege allinne mar nei it nijs te sjen, no? De keunst is neffens my om de fearren net hingje te litten. Wy kinne ús blyn sjen op alles en elk dy’t ferkeard is, en ek in âlde soertoet wurde dy’t sibben en freonen in gelikense pijlekkense brul opsette (of yn syn fal meislepe) wol. Wy kinne har ek op it wûnder wize dat der op dizze wrâld … mei withoefolle lju … noch safolle goed giet.
Of fynsto dat net in wûnder?
Dat betsjut neffens my dat de measten – lykas do en ik – yn goedens wolle. Ik wit wol, goed nijs is gjin nijs … en ik haw der bytiden ek wol oan en bliuw de ljochte kant sjen, mar … wat is it alternatyf?
Asto allinnich mei jabruorren libje wolst, soe it dy wolris raar ôffalle kinne hoe’n bytsje lju mei dij libje wolle. En asto mij no ek – tagelyk mei alle lju dy’t it net mei dy iens binne – út Nederlân ferbalje wolst, stjoer my dan asjebleaft nei in lân ta mei in wat nofliker klimaat. En dan haw ik it net allinne oer it geastlike.
It alderbêste (en in grouwe tút foar Anky)!