Die jeugd van tegenwoordig

Als de jeugd voortdurend te horen krijgt dat ze niet deugt, en er keer op keer op gewezen wordt, dat het niet aangaat de wereld voor een doedelzak aan te zien, naar de dansplaats te trekken en de… ehh, kat in het duister te knijpen, dan bestaat er een goede kans, dat ze die – overigens volstrekt natuurlijke – neiging in zichzelf gaat afkeuren en op den duur de stem van de ouderdom internaliseert.
Onbewust kan er wel een gevoel van spijt of zelfs wrok blijven hangen, dat zich op latere leeftijd uit in het bekritiseren van… die jeugd van tegenwoordig.

Afgunst noem ik dat, púre afgunst, haha!
Nee, maar, zonder gekheid… het is natuurlijk goed dat de Apollinische invloed zich bij monde van de ervaren ouderen doet gelden; dat wijze stemmen beweren dat er paal en perk dient te zijn aan de onbekommerde, schier animale zucht naar genot en vertier, die een normale puber door de vezels giert. Waar het uiteindelijk om gaat, is om de mate waarin… er paal en perk gesteld wordt…

Want, als de bijsturende invloed zijn doel voorbijschiet, omdat hij bijvoorbeeld is verzuurd door godsdienstige opvattingen over zonde, boete, memento mori en aanverwante flauwekul, dan bestaat de kans dat zo’n levensvijandige methode na een aantal generaties dermate verfijnd raakt dat het de mens stelselmatig doet vervreemden van zijn kern, zijn Dionysische oorsprong, de bron…

Nietzsche verweet de moderne mens die vervreemding en probeerde volgens mij zijn tijdgenoten ervan te overtuigen dat ze op hun schreden moesten terugkeren, teneinde opnieuw contact te maken met die natuurlijke oorsprong. Deels op hun schreden terugkeren, bedoelde hij; want hij zag ook wel in dat een volledige overgave aan genotzucht, aan roes en extase, het gevaar van zelfvernietiging in zich borg. Nee, de waarheid moest ergens in het midden gezocht worden, zo vond hij.

Wat hij naar mijn idee evenwel níet zag, was dat zulks allang niet meer een kwestie van vrije keuze was…
Hij meende denk ik oprecht dat hij zijn tijdgenoten slechts de schellen van de ogen hoefde te doen vallen, teneinde het tij te keren. Hij zag niet in, dat de in die tijd wijd en zijd geaccepteerde opvoedingsmethode ervoor gezorgd had dat het point of no return reeds lang gepasseerd was…
Hij hoefde vermoed ik alleen maar even onbevooroordeeld naar zijn zus te kijken, om te zien dat dat zo was!
Maar ja, wie kijkt er nou helemaal onbevooroordeeld naar zijn zus? Haha! Ga er maar aan staan!
Nee, maar wat ik dus zeggen wil, is dat de schwarze Pädagogik van die tijd verdomd weinig met opvoeding te maken had – tenminste opvoeding zoals we daar vandaag de dag tegenaan kijken. Het had destijds meer te maken met het breken van de wil – het breken van de Caesar-in-de-knop, zoals ik dat noem.

Eigenlijk, is het hetzelfde verschil als tussen breaking a horse en training it…
Training a horse is met veel geduld en vasthoudendheid het ertoe overhalen een berijder te accepteren. Ofschoon iemand met weinig geduld gedúldig zal volhouden, dat men hetzelfde resultaat bereikt door het paard halfdood te slaan…
Dat geloof ik graag, ja! Men kan ook overwegen het een lobotomie te doen ondergaan, zou ik daarop willen antwoorden.

Het is misschien een kromme vergelijking, maar ik moet opeens denken aan de Amish people, een strengprotestantse leefgemeenschap in Noord-Amerika, volledig afgesloten levend van de rest van de maatschappij, de leefstijl star, sober en godsvruchtig.…
De Amish zijn ervan overtuigd dat de mens ten diepste slecht is. En de jeugd wordt dan ook kort gehouden.
Echter, vanaf hun zestiende worden de kinderen voor enige tijd losgelaten in de hen omringende verdorven maatschappij. Rumspringa heet dat, als ik me niet vergis.
Afijn, na die periode van “Rondhuppelen”, dat gepaard gaat met veel (vaak héél veel!) seks, drugs & Rock ’n Roll, moeten ze een weloverwogen “vrije” keuze maken om er te blijven, in die decadente buitenwereld, of… om terug te keren naar hun gemeenschap en trouw te zweren aan de Amish leefregels…

Ik plaats dat “vrije” tussen aanhalingstekens, want die zogenaamd vrije keuze is volgens mij een schijnkeuze…
Het is net zoiets als iemand die gewend is geraakt aan het koude water, plotseling in een heet bad gooien en hem dan vragen: En? Lekker water?
Ja, voor een secondje of twee, ja!
Het is naar mijn idee niet zo verwonderlijk dat uiteindelijk slechts één op de tien ten antwoord brult: Rock ’n’ ROOOOOOOLL!!!
De andere negen keren naar huis terug, veelal mét SOA en/of ongeboren vrucht, doch vooral met hangende pootjes…

Dat is niet “iemand de vrije keuze laten”; dat is een truc, onder het mom waarvan de Amish zich listig ontdoen van ongewenste elementen, de mislukte kloontjes – een soort zelfreinigend mechanisme eigenlijk.
Het doet een beetje denken aan hoe sommigen onder ons, als het gaat over ontspoorde jongeren, geen intelligentere oplossing weten te bedenken dan: Zet ze op een lekke boot en stuur ze de zee op!

Aan de positieve kant zij overigens opgemerkt, dat het ideaal van geweldloosheid van de Amish natuurlijk prijzenswaardig is – niet bijster realistisch, edoch prijzenswaardig.