It lean fan ‘e wrâld

Gjin mâlder guod as minsken, wurdt der wol sein, of – yn it Ingelsk – there’s nought as queer as folk.
Fral as it om jild giet. Alles wurdt oan jild ophongen: it mei neat kostje. Mar, as it neat kostet, is it ek net goed. Ik jou in foarbyld.

Us Lúcia wie – efternei besjoen – nei alle tinzen oanhelle mei in ynlike driuw om te sammeljen, yn it Ingelsk oantsjut mei  hoarding – wat neffens my ôflaat is fan ús huordzjen.
Wat moasten wy mei tûzenen boeken, dvd’s en cd’s, dêr’t de measte fan noch yn ’e orizjinele plestik omballing sieten?
Lêze, besjen en beharkje?
Net oan tiid en perfoarst gjin geduld!
Mar wy soene der grif in soad jongelju mei skewiele troch sokke glandernije ynformaasjedragers ta beskikking te stellen fan de pleatslike bibleteek.
Is ’t net sa?
Antwurd: Oft wy earst mar efkes foto’s fan alles trochdwaan woene.
Sjuch, sokken bin ik gau klear mei. Dat, ik frege in kammeraat oft hy noch in oare manear wist om de pleatslike jeugd te berikken. Hy soe dêr wol mei rêde en hat in pear kear lâns west mei in kuolwein fan syn supermerk om de boel op te heljen.
Efternei die bliken dat de pleatslike bibleteek it measte fan him ôfnommen hie. Moai, net?

Mar om werom te kommen op myn ynlieding, de riddenearring is: Der sil wol wat mei wêze, as it fergees is.

Datselde kaam my oer doe’t ik destiids risselwearre hie in slach om ’e wrâld te meitsjen.
Wêrsa moast ik hinne mei alle húsrie en guod?
Plak op it sylboat wie der net foar meubels, diggel- en wytguod, want it wie net sa grut as bygelyks dat fan in Russyske oaljegarch.
Ferkeapje?
Sjuch, dat is no krekt myn swak steed – ik bin gjin keapman. Of moat ik sizze: gjin FERkeapman? Al myn libbensdagen haw ik noch nea wat ferkocht. Ik haw alles weijûn.
Mar no komt it…
Men wurdt fuort mei in skalk each oansjoen as men wat weijout: O, dan sil der wol wat mei wêze!
Nuver, net?
Al myn kostúms binne by eintsjebeslút by in ASS telâne kommen. Wat wie it alternatyf? Grutte Pier wie ommers al in skoftke út ’e tiid skieden.
Dat, at jim goed tweintich jier lyn immen sjoen hawwe dy’t knap, mar net(!) strak yn ’t pak siet – om net te sizzen dat it him as in moalsek om ’e lea hong – dan hat dat grif in asylsiker west.

Us beppe Gatske siet altyd te skriuwen. Dy kwattelboekjes wiene by har dea op ien of oare manear wammes. Oant ik in jier of tsien ferlyn ynienen in fraach út it Ingelân weikrige. In nicht hie nei de dea fan har mem – ús Sytskemuoi, dy’t wy altyd ‘auntie Zita’ neame moasten om’t se mei in Ingelsman troud wie – allegearre notysjes fan ús beppe fûn. Oft ik dy foar har oersette woe yn it Ingelsk.
‘Jawis, stjoer mar op of stjoer my kopys.’
Wat ik dêrfoar rekkene.
‘No, neat fansels.’
Nea wer wat fan heard.