Inkettinke

Ja, mei dat skoandere sinneskynwaar langer, mei omtrint 25 graden op ’e middei, kin men fansels net binnendoarren sitten bliuwe te skriuwen, dan moat men der op út. Dat ik haw efkes in lytse Vuelta de España fytst …
Hin?
Spanje, ja. Andalûzje is hjir om ‘e hoeke – 50 meter yn ’e bedelte, oer de brêge, rjuchttroch.
Wat seit Dauwe? Juster haw ik twa stikjes skreaun?
Ja, mar juster wie de loft wat berûn, sjuch. Dêrom net, mar wat kin it ek skele, ju. Dauwe is ommers de iennichste dy’t opbouwende krityk leveret. Watte? Dauwe is de iennichste dy’t überhaupt reagearret …
O sorry, Jangerben! Nee, hast gelyk: de wierheid moat sein wurde. Jangerben hat – wannear wie it? juster, earjuster? – ek reagearre: ‘moai fertelsje’. Mar ja, ik ken Jangerben net. Faaks bedoelde er it synysk …
Dat is net sa? Och, dat komt wol klear, as ik Jangerben wat langer ken.
Nee, dat is gjin wurdboarterij, Dauwe. Dan moat de klam ommers oars lizze …
Dan moat it wêze ‘lân gerken’? En dat is Fondersmeulensk foar …?
Sille wy mar ophâlde? Aansen wurdt it noch bargebiten. En ik wol gjin spul mei myn iennichste twa lêzers!

Wêr wie ik bedarre? O ja, ik wie te fytsen hjoed …
Doe’t ik op ’e sprong stie om fuort, skille krekt ús Lúcia út Londen wei. Dy krige ynienen och sa’n langstme doe’t se hearde dat it hjir sok skoander waar is. Want yn Ingelân is it roetkâld, fertelde se.
Ek sa wat! Langstme, bedoel ik. Yn Portugal neame se dat saudade(sj) en se miene perfoarst dat dêr net in wurd foar is yn in oare sprake – dat it net oer te setten is. Dat hawwe se dochs wol wat oer har, in gefoel fan superieurens. Dat hat dy Salazar harren yndruid tink, dat se it Herrenvolk binne. Lykas Amerikanen – dy’t altyd miene dat by har alles grutter en moaier is (wat ek wier is, mar dêr giet it no net om) – hawwe Portugezen dat ek wat oer har. As men net Portugees is, dan ha se net folle fan jin op ’e rekken. En ik wurd nea foar Portugees oansjoen, hiel nuver. Wylst Portugezen (mei Maltezen) dochs de lytste ynwenners fan Jeropa binne en Friezen de grutste minsken fan ’e wrâld. Hahaha. Nee, Nederlânners binne de grutsten. Mar ik mien ris heard of lêzen te hawwen dat Friezen op har bar wer de grutste ynwenners fan Nederlân binne. Sadwaande.

Hawar, dy lytse flarden hawwe dus in gefoel fan superieurens, bygelyks mei har ‘unike’ saudade. Sa wie der in pear jier ferlyn in presidintskandidaat dy’t foar eigen(!) parochy in hiele ferhanneling hold oer it ‘unike’ fan it Portugeeske wurd foar tankjewol ‘obrigado’. Dat betsjut letterlik: Ik fiel my (oan jo) ferplichte. Dat froulju sizze út ’er stee obrigada. Mar dêr giet it no net om. In hiel rifferaat hold dy man oer dat ‘obrigado’. Unyk! Eat wat dêr mei te ferlykjen wie, bestie der net, nearne yn ’e wrâld! Grut applaus!
Dat ik koe it fansels net neilitte en stjoer dy man in ‘eameltsje’: ‘Much obliged(!) for that shipload of bullshit!’ Hahaha! Ja, ik ben me d’r eentje.

Mei dat fytsen is it likegoed noch oppassen. Want it autoferkear hjir is net botte wend oan fytsers. Dat in bytsje rom om jin hinne, ho mar! Hja jouwe jin leafst in tútsje mei de sydspegel, mei goed hûndert yn ’e oere. Wat dat oanbelanget kin men better ier en betiid te fytsen gean. Mar dat is my wat te kâld om distiid hinne. Simmerdeis moat men wol fansels, want dan is it middeis omtrint fjirtich graden. Mar ier en betiid hat men wer oare piraten: harten. Dy komme jin fansiden oan en dan bliuwe se njonken jin draven, oft se sjen wolle wa’t it hurdste kin. No ja, dan tink ik ‘lit my de wiiste mar wêze’ en knyp ik efkes yn ’e rem. En dan sjitte se hurd foar jin lâns. Men soe der in harteklop fan krije …

Nee, Dauwe, net ‘herteklop’. Dat wie in grapke fan my.

Haw ik no harrejasses dochs wer in stikje skreaun? Dat telt net, hear. Dat wie lûdop tinken … ehh, skriuwen. Dat wie inkettinken.