In dove paniek

Heu Nynke,

Nou, daar eindigde ik jouw grote dag niet bepaald op de best denkbare manier: angstaanval. Dat brengt me trouwens op mijn allereerste angstaanval, tevens de laatste trouwens (tot voor twee dagen dus)…. 

Ik moet een jaar of tien geweest zijn. Pijn in de keel, dus kreeg ik centen van ús mem voor een half pond drop. Nou ja, met mijn gevoel voor maat houden was die drop ´s middags zomaar op. Ja, en God straft… zo niet meteen, dan toch ´s avonds laat. Daar stond ik in pyjama onderaan de zoldertrap te happen naar adem. De (vermoedelijk dubbelzoute) drop had mijn toch al pijnlijke keel bijna helemaal dichtgezet. Ik dacht dat ik doodging. Ik weet niet wat jij gedaan of gezegd hebt (pa en ma waren niet thuis die avond), maar kennelijk heb ik het overleefd. 

Afijn, afgelopen woensdag niet mijn keel, maar mijn linkeroor dicht. Dus ik zat in één keer rechtop in bed en wist niet waar ik het zoeken moest. 
Ehh,,, misschien moet ik er even bij vertellen dat ik met mijn rechteroor al jaren (bijna) niets meer hoor, afgezien van een gekmakende continue fluittoon. Ik kan me goed voorstellen, Vincent (hè? nee, ik bedoel die andere Vincent) dat je op een gegeven moment in wanhoop je oor afsneed. Heb ik niet gedaan, want – gek genoeg – alles went, zelfs een… fluittoon.
Maar goed, denk je eens even in, dat je op bed ligt en je andere oor houdt er plotseling ook mee op. Nu zou je zulks onder normale omstandigheden misschien niet eens merken, ware het niet dat Maria altijd tegen me ligt te lullen terwijl ze door haar bladen… ehh, bladert.
Dus, ik rechtop in bed: Wat krijgen we nou, gloeiende… gloeiende…!? 
Het was net alsof ik vanuit een geluiddicht afgesloten telefooncabine Maria´s stem hoorde. Kun je je d´r wat bij voorstellen? En als de claustrofobie dan eenmaal toeslaat, dan is je fantasie niet te beroerd om langzaam de lucht uit die cabine weg te trekken. Ja, en blijf dan maar eens rustig – vooral als je iemand van heel ver uit de verte met ontdaan gezicht hoort/ziet roepen: Rustig, rustig!!

Afijn, zoals je kunt lezen, heb ik ook dat weer overleefd. De volgende morgen, gisteren dus, ontdekte ik dat als ik heel erg hard aan mijn linker oorlel trek, er iets van geluid terug lijkt te keren. Dus ik begrijp nu ook waarom oude mensen altijd van die grote oren hebben. Weet je nog? Grootmoeder, wat heeft u grote…. afijn. 

Gisteren was het 25 april (45 jaar na de Anjerrevolutie) dus kon je in het Centro de Saúde wel een kanon afschieten. Tenminste, dat vermoed ik – ik ben niet eens wezen kijken. En vandaag bedacht ik elke keer als ik wilde bellen voor een afspraak, dat Maria dat beter kon doen met het oog op de telefoonkosten (´Como? O quê a senhora está a dizer? Estou mouco, sabe… Não estou a entender nada do que a senhora está a dizer…. ´ enzovoorts). Maar ja, Maria was op die momenten net even niet voorhanden en… gek genoeg, ook doofheid went. Wel lekker rustig, eigenlijk.

Je zult je wel afvragen: Waarom vertelt die idioot mij dat allemaal?
Tja, wie wil je dan dat ik het aan vertel? Mijn kameraden? Opdat die gaan denken: Die Jaap is ook een mietje, zeg!
Nee, dan kan ik het beter aan mijn zuster vertellen – die vond me altijd al een mietje. Kan ik me tenminste nog eventjes vasthouden aan de illusie dat mijn kameraden er anders over denken.

Afijn, ik ben mijn paasei kwijt en nu mag jij zeggen hoe jij over de materie denkt. Intussen hoop ik dat je met genoegen terugziet op je verjaardag van eergisteren, je niet bewust zijnde van het feit dat deze jongen in blinde paniek… wat zeg ik? … in DOVE paniek rechtop in bed zat.

Heel veel liefs,
YoBro