Ouwe zeur

Nou moet ik gaan oppassen!

Laatst zegt een vriend tegen me (een goeie vriend welteverstaan; zo eentje die je op z’n woord van eer gelooft wanneer ie iemand aanwijst en zegt dat die niet deugt), toen ik ’t met hem over dochterlief had, hij zegt: Listen up, Tiago, one’s good name is easier smeared than cleared!
I was taken aback (dat betekent: De bek viel me open!)! Hij zei dus eigenlijk met zoveel woorden: Ik gelóóf je niet!

Kijk, dát had ik me natuurlijk moeten realiseren; dat mensen op hun eigen waarneming afgaan! Dat doe ik namelijk ook…
Hè?
Ja, tenzij een goeie vriend van me me verzekert dat… Ja, die slag is u, ja! Maar dat moet dan wél een héél goeie vriend zijn!

Maar, wat ik zeg: Normaliter ga ik óók op mijn eigen waarneming af. Dus, toen kennissen me met enige regelmaat op het hart begonnen te prangen dat dochterlief beneden in het café “het zonnetje in huis” was, was dat natuurlijk het teken aan de wand dat ik serieus had moeten nemen.
Maar, nee hoor, deze jongen lachte zich een kriek; het zonnetje in huis, wat een mop! Toen ik het mijn vrouw vertelde, antwoordde ze: “Precies d’r vader! Was ook de gevierde man in de kroeg! Daar zat ie dan ook elke dag! Eenmaal thuis zei ie geen stom woord!”
Ofschoon de overleden vader voor zijn lol in de kroeg zat, terwijl zijn dochter dat beroepshalve doet, springen toch de (erfelijke?) parallellen in het oog.

En tóch heb ik daar érgens een diepe bewondering voor, voor mensen die erin slagen om buiten de deur iemand anders te… ehh, spelen.
Had ik zelf die gave bezeten, dan was mijn maatschappelijke carrière ongetwijfeld voorspoediger verlopen! Maar, nee, ik was op mijn werk dezelfde klootzak die ik thuis ook was! Tja, iedere luis heeft zijn kruis!

Afijn, jarenlang heb ik geduld en begrip getoond voor de “depressieve” gemoedstoestand van dochterlief, denkende dat dat kwam omdat “het leven even tegenzat”…
Wat zegt u?
Ja, natuurlijk heb ik me in mijn blogs steeds flink afgereageerd! Had ik dat niet gedaan, dan had ik nooit dat begrip en geduld kunnen opbrengen!
Maar goed, uiteindelijk ben ik er dus wel achter dat het dus helemaal niet schijnt uit te maken of het leven haar mee- of tegenzit, ze lijkt van natúre een egocentrisch mispunt. En, tegelijkertijd kom ik erachter dat lezers van mijn blogs die dochterlief in levenden lijve hebben leren “kennen”, me beginnen aan te kijken van: “Wat ben je toch voor een ouwe zeur, man! Kijk dan, wat een lachebekje ze is!”
Haha!

Mijn grootste zorg is momenteel dat haar Engelse vriend niet zo onnozel en traag van begrip is als haar stiefvader. Ik vrees zelfs met groten vreze dat de man niet eens de volle 15 dagen nodig heeft om zijn vergissing in te zien…
Wablief?
Dat zij er misschien in slaagt om 15 dagen achter elkaar de rol van lachebekje te spelen?
Ja, dat is waar! Weliswaar dunkt me dat een onmenselijke krachtsinspanning, maar… u hééft gelijk: Tóch een lichtpuntje!