Hoop doet leven

My main man,

Ik zat ‘s anderendaags te mijmeren dat het één van de belangrijkste taken van de opvoeder is hoop te geven, omdat de boze buitenwereld daar meteen grote brokken uit gaat lopen bijten, tot de koek op is.

Maar ik ontdek nu dat er pas hoop is, als je haar opgegeven hebt.
Wat gebeurt er? Luister en huiver!

Ik moet telkens een soort sollicitatiebrief schrijven wanneer ik een leuke freelance-klus tegenkom on-line.
Echter, als er iets is wat ik niet kan, dan is het wel mezelf verkopen – wellicht een Friese afwijking. Kortom, ik krijg niet eens een reactie. Never! Nooit niet!

Dus, wat doe ik toen ik zondagavond zag dat iemand met spoed iemand zocht om Portugese recensies in het Engels te vertalen?
Ik schrijf van: Bring it on!
Ja, ik ga daar opnieuw energie lopen steken in een hoop gevleibrei. Dáág!
Over hoop gesproken, ik had de hoop opgegeven.

Wat denk je?
Tien seconden later krijg ik een berichtje van iemand van een of ander bureautje in Engeland, ene Glenn, die me vertelt dat een band die zij representeren die avond een optreden heeft in Lissabon. Of ik stand-by kan blijven omdat ieder ogenblik de recensies kunnen binnensijpelen.
Dus ik (stomverbaasd vanzelf): Absobloodylutely!

Tegen een uur of vier (gaap!) meldt Jaap dat een uurtje ‘shuteye’ hem geen kwaad zal doen.

Om zes uur nog niks binnengekomen op mijn computer. Dus ik ga googlen en kom een uitgebreide review van het concert tegen on-line, welke ik prompt maar even vertaal en aan Glenn toestuur.

Deze, mij kennelijk helemaal vergeten, is blij verrast (“very enterprising of you, Jaap”) en vraagt of ik er meteen nog één wil doen.
Absobloodylutely!

Kijk, goede vriend, als je gaat zitten rekenen, levert het geen sodemieter op, maar… wie niet zaait zal niet oogsten, nietwaar – dat is ook rekenen.
Bovendien had ik er schik in.
Nou ja, dat weet je: ik piel graag wat met woorden.

Glenn helemaal onder de indruk van ‘your command of English, Jaap’.
Kijk, dat is leuk. Want de meeste opdrachtgevers kijken alleen maar of je een ‘native speaker’ bent. Ben je dat niet, vergeet het dan maar. Het komt niet eens bij ze op dat de meeste ‘native speakers’ een taalbeheersing van de kat z’n kut hebben – laat staan, dat ze rekenen met de mogelijkheid dat “‘t is een vreemd’ling, zeker” weleens meer in de mouwen kan hebben dan slechts Yes en No.

“… you write in a confident and conversational way. Don’t be afraid to mirror this style.”

Dus gisterenavond, een beetje na twaalven (gaap!), stuur ik een bedankje dat ie mij zijn vertrouwen schonk en dat ie me wel weet te vinden als ie weer een vertaling uit het Portugees nodig heeft. Of uit het Frans, Nederlands of Duits, voeg ik eraan toe.

Tien seconden later…
Ja, hij zit nu effe in LA, maar… “we have more concerts coming up on our tour in the next couple of weeks so useful to know you can do those languages.”
En, o ja, of ik meteen nog effe een recensie wil vertalen in het Engels.
Bring it on!

Kortom, ik kroop pas om een uur of zes naast Maria onder de wol.
Nou ja, “wol”? Geeneens klamme lappen – men mag blij zijn als het ‘s nachts onder de dertig graden blijft binnenshuis.

Vanmorgen: “Thank you so much Jaap – this one was even better, well done.”

Kortom, goede vriend, het beginnetje is er – hoop doet leven!
Nou ja, “hoop doet leven”? Je zult zien dat ik morgen een hartaanval krijg en dood ben. Hahaha! Life is a bitch, innit! Always look on the bright side of death!

Take care!
Jap
(nee, geen typo – leg ik je later uit)