Het land van Va-Banque

Er was eens héél lang geleden – zeg, een jaar of vijf – in het land van Va-Banque…

… een meisje dat Angela heette. Zij had met eigen ogen gezien, hoe in tijden van zorgeloosheid de banken in het verre land van Hello roekeloze leningen afsloten bij de – vanwege zijn onverzadigbare hebzucht nóg roekelozer – heer Va-Banque in haar eigen land.
Toen kwam de heks F. Crisis en prikte de almaar zwellende ballon met gebakken lucht door. Hierdoor vreesde de heer Va-Banque met groten vreze, dat hij kon fluiten naar zijn met bloed, zweet en tranen uitgeleende geld…

– Tja, risico van het vak, zei meisje Angela.
– Niks “risico”, brulde de heer Va-Banque roodstaand van woede, ik wil mijn geld terug, und zwar jetzt! Maintenant!! Geef die banken in Hello sofort een stapel geld, damit ze mij terugbetalen können!
– Klein probleempje, zei meisje Merkel, in Maastricht hebben we abgemacht dat we dat niet doen, iemand in financiële nood helfen – “no bailout“. Dat is een democratisch tot stand gekomen verdrag en…
– Was zum Teufel heb ik met democratie te maken, spuwde de heer Va-Banque bijkans van woede, en wie is hier de baas, ik of Mädchen Merkel?
– Herr Va-Banque, Herr Va-Banque, sloeg meisje Angela ingetogen de ogen neer.
– Genau! Allso, zur Hölle mit Maastricht, jij geeft een stapel geld aan die banken in het land van Hello… oder besser, geef dat geld meteen maar aan mij! Gib doch her die Kohle, Angela! Dan kan er zumindest niets bei den korrupten Hellonen aan de Streichholz hängen bleiben!
– En wie gaat dat betalen, vroeg meisje Merkel met een benepen stemmetje?
– Na sowas! Claus-met-de-pet selbstverständlich! Bist du blöd, oder was!?
– En hoe verantwoord ik dat, Claus-met-de-pet gegenüber?
– Du sagst, wir müssen das machen aus… warte mal!… ja, ich hab’s!… “aus Solidarität”, aus Solidarität mit den Leuten im Lande von Hello! Hahaha, hallo! Und wenn sie fragen warum die Leute im Lande von Hello selbst kein Geld haben, dan brauchst du nur hinzu zu fügen: “Weil sie ständig mit dem dicken Schnickel am Strand in der Sonne liegen zu faulenzen, während wir uns abschinden hier.” Verstehst du? Abgemacht!
– Maar… dan lieg ik!
– Dann lügst du. Na und? Allso, abgemacht!

Meisje Merkel deed natuurlijk wat haar opgedragen was, want zij had nu eenmaal niets te vertellen. De heer Va-Banque was de baas. Hij was niet democratisch gekozen en had in zijn filosofie met democratische regels dus ook niets te maken. Zo was het immers altijd geweest en zo zou het ook altijd blijven!
Meisje Merkel zag trouwens ook wel in dat in dit verhaal het enige belangrijke was, dat de heer Va-Banque en zijzelf nog lang en gelukkig zouden leven, omdat dát een in brons gegoten HCA-regel is, waarmee nu eenmaal níet de hand gelicht mag worden…

Meisje Merkel presenteerde de rekening van Claus-met-de-pet aan de koning van het land van Hello…
– Ja, hallo, zei koning Yogo-Yogo van Hello, ik heb geen ene drachme op mijn melis! En de banken in mijn land, de aansprakelijken aan deze kant van de breedtegraad, hebben ook geen ene stuiver, nog geen tostão furado… En nu?
– Ich habe eine gute Idee, lispelde het meisje Merkel in zijn oor, jij legt de rekening neer bij Demis-met-de-pet…
– Ja, hallo, zei de koning van Hello, Demis-met-de-pet heeft nog geen nagel om z’n eigen reet te krabben, laat staan die van…!
– Zal ik Herr Va-Banque dan maar even bij je langssturen, versteende meisje Merkels omfloerste slaapkamerblik plotsklaps tot twee Arisch kille ogen.
– Okee, okee, al goed! Demis-met-de-pet betaalt! Niet míjn probleem!

Het bovenstaande verhaal is natuurlijk een verregaande abstractie van de werkelijkheid…
Het is bijvoorbeeld beslist niet zo dat iederéén in het land van Hello moet ploeteren, teneinde in de eerste plaats Claus-met-de-pet tevreden te stellen en in de tweede plaats de eigen kinderen van een korste broods te voorzien – hoezo “het kind van de rekening”? De stranden van Hello liggen namelijk tjokvol, tjokvol met mensen die met hun dikke snikkel in de zon liggen te luieren… Echter, dat zijn bijna zonder uitzondering buitenlanders, met hier en daar een nazaat van Aristoteles…
Hè?
Nee, van die andere! Arie O. zeg maar!
Pardon?
Nee, Arischtotalloss is de voornaam van de heer Va-Banque…
Wablief?
Toevallig, ja! Inderdaad!
Watte?
Klopt! Dat zei ik: “met hun dikke snikkel”…
Hè?
Nou, “peuleschil” dan, in mijn geval. Maar daar gáát het nu niet om…

Waar het om gaat is, dat de veroorzakers van deze… ehh, déconfiture – om niet te zeggen “catastrofe” – zich achter de schermen verschuilen (en zullen overleven, ofschoon zulks voor het bankwezen in het land van Hello nog niet helemáál zeker is bij het ter perse gaan van dit bericht) en de hoofdrolspelers er alles aan doen om hun misdaad met de mantel der liefde te bedekken; sic transit gloria mundi…