Standard procedure

Vorige week voor controle naar het ziekenhuis…
Ik zeg nog tegen haar: “Meld nou wel effe dat je zo’n pijn in je rug hebt!”
Bleek ze volgens de halsoverkop gemaakte röntgenfoto dus ook nog één van de onderste rugwervels gebroken te hebben!
U begrijpt, dat ik al mijn fijnbesnaardheid uit de kast moest halen teneinde vriendelijk te informeren of men dat “gloe… gloe… gloeiende godverdomme niet meteen had moeten vaststellen, toen mijn vrouw net van de trap gepleurd was!?”
Afijn, het kwam erop neer dat ze toen alleen een gebroken zit- en een gebroken schaambeen geconstateerd hadden, omdat ze slechts geklaagd had over pijn in díe regio. Vérder hadden ze dus maar niet gekeken. Standard procedure!
Advies: “Doorgaan, vooral doorgaan! En over drie maanden terugkomen!”

Inmiddels zijn de resultaten van mijn luidkeels bejubelde (vgl. de post “Woede” van 4 mei jl.) bezoek aan het CDI in Évora ook binnen…
Er zit gruis in mijn linkerknie, de binnenmeniscus is kapot en er is een zootje kruisbanden gescheurd. Dát valt dus alleszins mee!
Wél artrose in beide heupen; de rechter- het ergst…
Kijk, ik wist natuurlijk dat de oude dag met gebreken zou komen. Geléidelijk, dacht ik; ongeveer zoals men vanaf een goudgeel mediterraan strand voetje voor voetje de zee in schuifelt, om langzaam te wennen aan de watertemperatuur. Ik was er effe niet op voorbereid, dat de oude dag uit het niets als een gruistige goederentrein over me heen zou denderen!