Swije as in mof en honger as in poep

– Nuver, sis ik tsjin Hindrik, se dogge net in bek op! Der kin fergemy net in Heu! of Goeie! ôf. Begrypt Hindrik sokke lju? Se sjugge net iens om hear!
Hindrik reagearret net, sûget sunichjes oan syn romer en glûpt oer syn brul by my lâns, it timmermanseach op it skerp.
– Neffens my binne it poepen, seit er nei ferrin fan tiid.
– Watsei? O, dat ferklearret de saak! Dy kinne jin oan ’e hûd foarby rinne en dan noch lyk by jin trochsjen. Hja miene grif, hja hawwe in fin mear as in bears.
– Hast niis sjoen dat dy fint al wyslik en wol siet noch foar syn wiif?
– Watte? Dat ûnfatsoen wie al delplakt doe’t hja noch bûtendoar stie!

It is amper maitiid en dan komme se wer, de toeristen. En Dútsers binne lykas wenst de earsten, en de lêsten. It is hjoed de earste gnappe dei en it is suver oft se om ‘e hoeke stien hawwe te wachtsjen.
– Jelle, jou ús noch ien! Dat kin noch krekt foar it iten.
Hy jout Hindrik syn sin.
– Hee, du!
De holle fljucht Jelle op oranje…
– Hat dy man it tsjin my?
Wy gnize.
– It hat der alles fan, Jelle.
Wy sjugge him ynwindich oant tsien tellen en dan set er derhinne, mei in ûntspand glimpke op it antlit.
– Dat hat er op yoga leard, ornearret Hindrik.

As Jelle wer werom komt, tapet er in ûnbidich grut glês bier en in Seven-up (of Sân-omheech, sa’t er sels úthâldt), bringt dat by de klanten en set troch de tuskendoar nei de koken ta. In toarn letter komt er der wer yn mei dampende broadsjes en in skaalfol tsiis en fleis. It wetter polsket my om ‘e tosken hoenear’t ik dy blijreade daalders rollade – of is it rosbyf? – lânskommen sjuch. Ik sil aans mei Jelle rekkenje en de klompen thúsbringe – ik krij ek sin oan wat.

– Das Fleis ist kalt, kroasket it frommeske ynienen mei in lûd as in pikelhjerring.
– Das Fleis ist kalt, bilet no ek de man.
– Das Fleis ist kalt!
Dat is it frommeske wer, no lûder. It hat wol wat fan in mantra, lykas miene se dat har probleem op dy menear wol swine sil. No is hy wer oan bar.
– Das Fleis ist kalt!!
– Jaja, sa kin it wol ta, rop ik nitelich oer it skouder.
De kokensdoar fljucht iepen.
– Wat is der te rêden?
– Der skine klachten te wêzen, seit Hindrik droech en makket mei de holle in gebeart nei it stel oan it taffeltsje by ’t rút.

Jelle besiket de toeristen ferduldich út te lizzen dat fleis op ’e bôle yn dizze kontreien no ienkear kâld iten plichtet te wurden. As andert kriget er noch in kear seis te hearren “Das Fleis ist kalt!”. Dat Jelle set moai rimpen nei de koken ta en komt in amerij letter mei in skaalfol dampend fleisguod werom.

– Wie it fleis kâld, njidzgje ik him nei’t er him wer ferskânzge hat efter syn taapkast.
– Ik haw it efkes yn ‘e mikroweachûne treaun, gnysket er. Wat in ferstân, net!?
– Lit ús mar rekkenje, sis ik, ik sil op hûs yn.
Ik betelje, nim it lêste út ‘e romer, plak Hindrik in huf op it skouder en jou my ôf.
– O ja, Jelle, rop ik by de útdoar wylst ik besykje yn ‘e ploai te bliuwen, as dy poepen aansens iis ha wolle ta neigesetsje…
Jelle, altyd goed fan oannimmen, harket mei sân pear earen.
– …efkes de soad der oer gean litte!