D-day
Wat politieke standers (standers zijn tegen– of medestanders) maar niet lijken te willen begrijpen, is dat Donald het speeltoneel bepaalt. En omdat hij een volksmenner is, was dat toneel deze week wat hem betrof niet het NAVO-hoofdkwartier in Brussel, maar het wereldtoneel – de publieke opinie.
Vooraf brulde Donaldo bijvoorbeeld dat de andere NAVO-leden (met uitzondering van het Verenigd Koninkrijk) hun bijdrage moeten opschroeven naar de twee procent die afgesproken zijn.
‘Hé,’ dacht de voorzitter bij zichzelf, die de indruk had dat het zou gaan over raketjes en JSF’tjes, ‘dat staat helegaar niet op de agenda, maar… goed, zetten we erbij. Hoofdzaak is dat ie blijft denken dat wij denken dat ie de baas is.’ Niet in de gaten hebbende dat de opmerking niet aan hem gericht was, maar aan het volk.
En de publieke opinie was na zijn woorden inderdaad gemaakt: Ja, daar heeft Trump wel een punt natuurlijk – als je twee procent hebt afgesproken, moet je je daar ook aan houden.
Analisten vragen zich intussen vertwijfeld af of de Amerikaanse president daadwerkelijk bereid is om het Noord-Atlantische verdrag op te blazen.
Nee, natuurlijk niet. Het maakt allemaal deel uit van zijn strategie: Alles op losse schroeven zetten en van de daaropvolgende verwarring gebruik maken.
Zo is het hem in dezen volgens mij domweg te doen, zoals ik gisteren al schreef (of was het eergisteren?), om de miljardenorders voor zijn wapenindustrie die uit de vol te storten bijdragen zullen voortvloeien. De NAVO-landen zijn in die zin een economisch belang, de EU een bedreiging. Het zag er al een poosje naar uit dat de EU binnen afzienbare tijd de machtigste economische speler zou worden op het wereldtoneel – natuurlijk wel inclusief het Verenigd Koninkrijk. Dus daar heeft Twitter-Trump met de hulp van wat dito Russische vrindjes met succes een stokje voor gestoken.
Maar goed, net toen Stoltenberg tevreden zijn BIC terug in het colbert geborgen had, brulde Donaldo bij aankomst dat het geen pas gaf dat Merkel het Russische leger een beetje ging lopen ‘subsidiëren’ door bij hen op grote schaal gas in te slaan, terwijl ze de VS sinds mensenheugenis laat opdraaien voor ongeveer de helft van haar bijdrage aan de NAVO – een organisatie die in het leven geroepen is om ons te beschermen tegen datzelfde leger.
Kortom, dat gas gaf geen pas!
De voorzitter helemaal van slag (‘Moet ik nu ook nog gaspijp op de agenda zetten?’) en Merkel ook ganz von Schlag. De laatste begreep niettemin meteen: Ja, ik kan nu wel gaan lopen roepen dat het om een schijntje gaat van onze werkelijke energiebehoefte, maar… de publieke opinie is al gemaakt vanzelf.
Analisten beweren dat het nooit meer goed komt tussen Angela en Donald. Ik denk dat zulks wel meevalt. Trump staat over twee weken gewoon weer samen met Angela in Berlijn een hamburger weg te kauwen – of een Berlijnse bol in Hamburg. Op voorwaarde dat zij inmiddels zijn boodschap begrepen heeft en bij hém gas inslaat in plaats van bij de Russen: Na los, gib Gas, Mann!
Als je Trump zijn zin geeft, wil hij voor de camera wel zeggen: Ich bin ein Hamburger. Geef je hem die niet, dan is het met hem kwaad bollen eten.
Ik had trouwens heel eventjes de indruk dat Trump de Britse koningin met een ferme schouderduw van het bordes achter de rododendrons zou sodemieteren, maar hij zag ervan af toen ze hem de vijf gaf: Maar, grootmoeder, wat heeft u grote handen!
Hè?
Ja, ik kan liplezen – toevallig wel, ja!
Boris Johnson stond de avond tevoren in Chequers achter de coulissen al klaar om de positie (sorry, ik weet het nummer van het betreffende standje zo niet uit het hoofd – I’m not the world’s most passionate guy) van Theresa May over te nemen. Dat hij dat aankan, met rugdekking van Trump, lijdt dunkt me geen twijfel. Bovendien lijdt hij aan dezelfde grootheidswaanzin als zijn grote voorbeeld.
Die megalomanie illustreerde hij laatst beeldend door May’s halfzachte Brexit-aanpak te bekritiseren met een beeldspraak over de rest van Europa als ware dat een wormvormig aanhangsel van het Verenigd Koninkrijk. ‘Het kan toch niet zo zijn dat de staart de hond kwispelt’, grapte Boris.
En zoals ik eergisteren al schreef (of was het gisteren?) hoef je Boris niks te vertellen over wormvormige aanhangsels: Waar het hart vol van is… afijn.
Gewapend met Trumps Cruijffiaanse motto ‘De aanval is de beste verdediging!’ gaat dat jochie het nog ver schoppen… vrees ik.
Intussen vragen analisten zich af wat Trump in vredesnaam(!) morgen met Poetin gaat bespreken.
Wel, er speelt natuurlijk wel een ideetje door dat weldoorvoede koppie onder die Golden Shower kleurspoeling. Sterker nog, ik zie Poetin in gedachten al van zijn hoge hakken vallen straks.
De essentie van het idee mag ik van Donald al wel verklappen: Het gaat om… geld.
Maar niet om geld voor jou, zeid ie er vlug achteraan.
Recente reacties