Coïtus corruptus, deel 2

Ik weet eigenlijk niet wat in die kringen gebruikelijk is – bijvoorbeeld, of heren onder elkaar mekaar de hand plegen te schudden alvorens tot penetratie over te gaan. Zulks lijkt mij eigenlijk wel het minste. Afijn, mocht dat al de goede gewoonte zijn, dan had mijn bruinridder er in elk geval nooit van gehoord. Sterker nog, ik heb de kerel niet eens gezien. Ik heb ´m hooguit geroken…

Hè?

Inderdaad ja, een penetrante geur, haha.

Ik heb alleen een dame gezien. Een dame die me gebood mijn broek te laten zakken. Nou ben ik dát wel gewend. Ofschoon de dames die me dat tot nu toe verzochten, geen van allen van het type waren dat bij Sobibor uit de wachttoren gevallen kon zijn. Maar goed, ik moest op mijn zij gaan liggen – en wel met mijn gezicht afgewend.

En plotseling krijg ik een por in mijn rug. Iets lager, mevrouw, piep ik geschrokken, terwijl ik tranen voel opwellen – géén tranen van geluk.

Zit het poepgaatje bij vrouwen – anders dan bij mannen (althans bij ondergetekende) – ter hoogte van het stuitje? Geen idee eigenlijk of dat zo is. En ik zie er tegelijkertijd vanaf om mijn plaaggeest te vragen of ik zulks ter plekke even proefondervindelijk mag vaststellen. Dat komt bij gelegenheid wel een keer, besluit ik – en liever niet bij haar.   

Rustig maar, bast een mannenstem achter mijn rug, ik ben in een minuut klaar.

Nou, dat wordt dan de langste minuut van mijn leven, vrees ik met groten vreze, terwijl ´s mans wapentje langzaam afglijdt van mijn stuitje naar mijn anus, de huid daartussenin openritsend alsof zulks standaardprocedure is.

Hoewel, ´glijden´ is hier eigenlijk niet het juiste woord. Had een andere ruggentuffer bij een vorige gelegenheid, circa vijf jaar geleden, zijn apparaat nog grondig ingevet, met vaseline of zoiets, mijn huidige holmaatje is kennelijk van mening dat ik een roestige houtvijl in m´n reet verdiend heb.

En dan opeens is het voorbij. Ik haal opgelucht adem. Of is dat een onwillekeurige reactie op het vacuüm dat door de nogal plotseling geïnterrumpeerde coïtus ontstaan is? Hoewel de term coïtus corruptus in dit geval wellicht meer op zijn plaats is.

Door een onzichtbare hand wordt er op schier trumpiaanse wijze een keukenrol tussen mijn borst en de muur ge-slam-dunked. Waar is dat voor, vraag ik me bij mezelf af, voor het ejaculaat? Plichtmatig scheur ik een stuk papier af en haal het tussen mijn billen door. Wanneer ik opgestaan ben en me omdraai, is Snelle Henkie alweer verdwenen. Kortom, ik heb de boosdoener helemaal niet gezien – laat staan, met hem kennisgemaakt vooraf. De dame van zo-even is niettemin inmiddels teruggekeerd op haar wachtpost, bladerend in De Wachttoren.

Kijk nou, laat ik ontdaan het bebloede stuk papier aan haar zien.

Terug in de auto op weg naar huis moet ik het verhaal een beetje aandikken, teneinde indruk op mijn vrouw te maken. Immers, vrouwen zijn een stuk flinker dan mannen, minder kleinzerig ook. Daarom draaien ze gemakkelijk werkdagen van twintig uur, terwijl wij na acht uur (mét pauzes!) he- le-maal óp zijn. Zij laten zich bij een bevalling ook gelaten inknippen terwijl ze onderwijl alvast een pieper extra jassen – ach, wat u denkt dat het beste is, dokter.

Dus ik schilder mijn vrouw slachthuistaferelen, met bloed aan de wand en bloed aan de paal… Men zou toch verwachten, moraliseer ik op hoge toon, dat die gastjes bij hun medische studie in een van de eerste anatomische lessen leren waar Abraham de mosterd haalt: kijk, jongelui, daar gaat het voedsel in en dáár komt ´t eruit. Nou, bij de bewuste les heeft die knurft van vanmiddag zitten te slapen of gespijbeld.

Heb je er niks van gezegd, vraagt ze als ik haar ten slotte aankijk met een blik die smeekt om een blijk van mededogen. Ik heb die kerel helemaal niet gezien, schakel ik verontwaardigd naar de hoogste versnelling, die was ´m al gesmeerd. En die dame, vraagt mijn vrouw. Ik mompel iets onverstaanbaars. En die dame, dringt mijn vrouw aan, heeft zij niets gezegd?

Dat mens vroeg of ik bietjes gegeten had.