Coïtus corruptus, deel 3
Waar mijn columns door de bank genomen gretig gelezen worden door het grote publiek, ook al heb ik geen idee wie daaronder vallen, blijven de lezersaantallen van mijn rubriek ‘De analen’ stevig onder de maat …
Hoe dat komt? Nou, geen idee eigenlijk. Het zou kunnen dat men op voorhand denkt: “Iemand die niet weet dat je ‘analen’ met dubbel-n schrijft, kan never en nooit niet veel soeps wezen.”
Het kan natuurlijk ook zijn dat het grote publiek niet zo anusgeoriënteerd is – daar wil ik af wezen.
Wat dies ook zij, we gaan vrolijk door … tot het gaatje!
Nou, “vrolijk”? Toen ik bij de dokter mijn plasproblemen ter tafel bracht, kapte ze de zaak meteen af met: prostaatonderzoek.
Ik haalde mijn lul meteen weer van tafel, dat begrijpt u als u de stukkies over mijn vorige twee ervaringen daarmee tenminste gelezen heeft.
Nou ja, “lul” … meer een kip zonder kop zo langzamerhand — ook zo’n onwelkom symptoom van het verouderingsproces. Dus, ’t komt er samengevat op neer: ik plas als een vrouw en lul als een kip zonder kop …
Ja, plas als een vrouw, ja. Want het proces neemt zoveel tijd, dat de zwaartekracht volop kans krijgt alle bloed aan mijn bovenlichaam te onttrekken als ik erbij zou blijven staan. Daarna is het bij het lopen net alsof je lieslaarzen volstaan met water. Totdat je erachter komt dat je blootsvoets gaat.
Maar ik daal af … eh, dwaal af.
Het is net, had ik de dokter zojuist uitgelegd, alsof er bij het plassen een zuiger afdaalt door mijn urinewegen – een zuiger die langs de randen nogal wat laat passeren, als u begrijpt wat ik bedoel. Dus, terwijl ik denk(!) dat ik klaar ben, gaat die zuiger langzaam weer omhoog en laat daarbij ruwweg de andere helft van het vocht tergend traag langs zich heen sijpelen .::
Ben ik nog in beeld?
Kortom, bij het afknijpen komt die zuiger opeens weer als een dolle meteoriet naar beneden zeilen, zodat we blijmoedig aan de tweede helft beginnen … zonodig met verlenging.
Nou ja, “blijmoedig”. Ik heb me er inmiddels wel bij neergelegd, ja. Of liever, ik ben erbij gaan zitten. Maar in het begin liep ik er met open ogen in, in de hinderlaag. In die mate zelfs dat ik me er al op betrapte, dat ik online zat te kijken of er ook luiers maatje 5XL verkrijgbaar zijn.
Afijn, inmiddels heb ik ermee om leren gaan; ik steek een jaargang weekbladen onder de ene en een lunchtrommel onder de andere arm wanneer ik de geit ga verpennen.
Niettemin vond ik het nodig om de zaak even in de vertrouwde handen van onze familiearts te leggen. Héél even, want toen ze vinnig brieste “prostaatonderzoek”, wilde ik meteen vóór het zingen … afijn, laat ik zeggen dat ik daar geen strakke plasser van krijg, van dat onderzoek.
Nou kun je zeggen wat je wilt, maar onze dokter voelde dat meteen. Dus, nog vóór ik mijn terugtrekkende beweging volledig had afgerond, beurde ze me op door te kirren: Dat hoeft niet per se langs die weg, hoor!
Breaking news …
Dus, heren, mocht u ooit zo’n onderzoek moeten ondergaan, en is u er niet zo van gediend dat een wildvreemde snoeshaan in een witte jas professioneel bij u van bil gaat, weet dan bij dezen dat zulks inmiddels via een echo kan skan … eh, echoscan kan … of zoiets. Net als bij zwangere vrouwen, zeg maar. Alleen bij ons gaat het niet om de ongeboren vrucht, maar om de tot kokosnoot uitgewassen walnoot.
Nou was dat laatste bij mij gelukkig andersom; de kokosnoot was dankzij het medicijngebruik in de afgelopen jaren tot normale proporties teruggekeerd. Tenminste, dat zei de witgejaste snoeshaan die mij wat ejaculaat op mijn buik spoot en dat toen met een soort dildo in mijn buikvet ging zitten rossen, terwijl ie onderwijl naar een pornootje zat te kijken.
Nou ja, dat laatste ben ik niet helemaal zeker van, want ik kon niet meekijken op het scherm. Nee, ik spande mijn buikspieren – of wat daarvan nog over is – teneinde weerstand te bieden aan ’s mans prikdrift …
“Nee,” zeid ie, ”ontspannen!”
Nou, lekker!
In plaats van rectaal gepenetreerd te worden met een roestige vijl, zoals me de vorige twee keren overkwam, wilde deze miezert me kennelijk via mijn rectum binnenstebuiten keren.
Afijn, het oordeel luidde dat er met die walnoot niks aan de knikker was. Dus ik moest me door mijn dokter maar door laten sturen naar een uroloog, zeid ie.
Ja, we blíjven daar aan de gang, zag … eh, zeg.
Blinder, blinder! Ik libje mei … Sterkte! En dochs dan mar in NDF.
Ik oerdriuw ek wolris wat, Sytze 🙂
NDF