Bedragerssyndroom

Ik haw in Amsterdamske kammeraat oerholden oan dy leargong (Holl. managementtraining) Strategysk tinken dy´t ik earjuster neamde. Hy wennet op it heden mei syn frou yn Ljouwert. En hy oppenearre dat ik dêr mis mei bin, dat Paul Valens mei wat er doe foar de klasse oer my sei, iroanysk wie. ‘Hy miende it dy,’ seid er earjuster. ‘Valens bedoelde dat deftich as komplimint.’
Hie ik dat fuort mar foar it snotsje hân, andere ik, sa hie myn karriêre der faaks hiel oars útsjoen. ‘Mar dan hiest sachs it lok net besyld,’ ripostearre er, ‘en no mei Maria yn ’e snaabsnobbersfinne libbe.’
Dy slach is dines, Peter! Wêr wolst him ha?

Mar syn reaksje druit my wol foar de safolste kear yn dat ik altyd glêd oan wie mei kompliminten. Dy plichte ik altyd negatyf út te lizzen. As immen bygelyks tsjin my sei dat ik autentyk wie, folle ik dat foar mysels yn mei: ‘Hy sil wol bedoele dat ik sa bûchsum bin as in klûsdoar, hahaha.’
Se sizze dat de fûneminten fan it saneamde bedragerssyndroom (Holl. imposter syndrom) yn ’e jonkheid lein wurde. Dat soe bêst sa wêze kinne. As ik in komplimint krij, tink ik: As dat wierliken sa wie, hie ús heit my dat wier wol te witten dien.
Ja, ús mem sei sokke dingen wol. Mar ja, ik wie har soan! Dus dat gou net.
Doe’t er út ’e tiid wie – ús heit, bedoel ik – en ik mei it sylboat yn ’e jachthaven fan Limhamn oankommen wie, krige ik fan ús omke Pyt en dy te hearren dat ús heit foar harren oer altiten tige fan my geid hie.
Nee, wol? Godskes, nea wat fan fernommen!

Kompliminten fuortlaitsjen, dêr kin men immen ek sear mei dwaan. Dêr kaam ik efter doe’t ik ris in ôfdieling op ’e kluten holpen hie. Dat ferhaal moat ik efkes ynliede…
Ik haw wolris ferteld, tink, dat ik as talestudint yn Grins by it administraasjebedriuw oan ’e Blomstrjitte begûn as meteropnimmer. In pear jier letter hie ik administraasjebedriuw ûnder my. Net dat ik sa’n streber wie. (Lju dy’t my kenne, soene wakker laitsje at immen my dat etiket opplakte.) Mar as my in stik wurk tabetroud wie, gong ik der yn it ûnderbaitsje foarstean. En ik tink dat de riddenaasje wie: At er dit kin, kin er dat ek.
Doe’t it Bedriuwsburo fan it enerzjybedriuw dêr’t wy de administraasje foar diene, yn ’e wanhab wie, waard my frege oft ik dy ôfdieling út ’e myt helpe woe. Ik hoech net út te lizzen, tink, dat dy yngenieurs op dizze pinnefierder delseagen as in dokter op ’e dea. Hawar, dêr kin ik wol in boek oer skriuwe.
Yn alle gefal, doe’t ik it syktefersom weiwurke en de mannen wer mei wille oan it wurk hie, koe ik werom nei myn administraasje. Nei in pear dagen, kaam der ien fan dy baasmannen – fierwei de grutste opperteur as it om skepsis oer dizze pinneslikker gong – by my op kantoar om my te betankjen dat ik syn ôfdieling – dochs it klopjende hert fan in enerzjybedriuw – der wer boppe-op holpen hie.
Ja, klear, jonge!
Mar hy wie noch net klear. Hy die der noch in skepke boppe-op. Hy sei dat er my seach as de takomstige direkteur fan it enerzjybedriuw.
Ik wie slop fan it laitsjen. De man seach my wakkere ûntdien oan. Oe heden, tocht ik doe’t ik útlake wie, hy bedoelde it serieus, sa’t ’t skynt.

Ik sjuch syn ûntheistere antlit noch wolris foar my. En dan haw ik o sa’n spyt dat ik de man doe sa yn syn eare oantaast haw.