75ste bevrijdingsviering

Toegegeven als alphamannetje ben ik nooit een rekenwonder geweest, dus het vergde enig optellen en aftrekken vóór ik eruit was: Jawel, het was de 75ste keer gisteren dat we met ons allen het bevrijdingsfeest vierden. En volgend jaar is het op de kop af 75 jaar geleden dat de oorlog afliep, gelukkig.

Alhoewel, “gelukkig”? Voor sommigen onder ons is het mooi genoeg geweest. “Dat gezamenlijk optrekken in Europa heeft ons vrede gebracht,” zeggen ze, “maar alle dagen biefstuk gaat op den duur ook vervelen?”
Hè?
Nee, natuurlijk zeggen ze dat niet… dat is mijn ironie die me weer eens parten speelt. Maar het is waar: wie niets leert van zijn geschiedenis, is gedoemd gemaakte fouten tot in het oneindige te herhalen. Ieder van ons hoeft slechts op zijn eigen leven terug te kijken om dit te kunnen onderschrijven. Het is een natuurwet. Het is een wet van Meden en Perzen (maar daarover later meer).

Daar zagen we vorige week op het Iberisch schiereiland het bewijs van. Na de Anjerrevolutie van 1974 in Portugal en na de dood van Franco een jaar later, leek de schranderheid dit deel der Visigoten definitief in de bol geslagen. Schone schijn! Want vorige week banjerden 24 neofascisten die elk recht mogen doen gelden op een zetel, het Spaanse parlement binnen.

Het is niet alleen de Nederlander die de schellen van de ogen zijn gevallen en tot de slotsom gekomen is dat hij al meer dan een halve eeuw voor het lapje gehouden wordt. De middenpartijen bieden op het oog alternatieven, maar doet men een stapje terug dan is het allemaal van hetzelfde laken een pak – het zijn schijnkeuzes. Het stond zelfs zwart op wit in de krant vorige week: op alle zestig vragen uit de stemwijzer antwoordden PvdA en GroenLinks exact hetzelfde. Ik bedoel maar…

Trouwens, “het stond zwart op wit geschreven” is ook zo´n schijnzekerheid. Sinds we onder de hunebedden vandaan gekropen zijn hebben we stevig voor het snotje dat we niet alles moeten geloven wat er gezegd wordt. Inmiddels blijken we ook nog eventjes een gen te moeten ontwikkelen om tevens alles wat er geschreven wordt voortaan met een korreltje zout te nemen. Vraagt u zich bijvoorbeeld ook niet in gemoede af waarom er in godsnaam nog Venezolanen zijn die Maduro steunen? Zijn ze nou helemaal gek geworden? Of zou het misschien zo kunnen zijn dat wij alleen te lezen en te zien krijgen wat westerse inlichtingendiensten blieft dat we te zien en te lezen krijgen?

Daarmee is natuurlijk niet gezegd dat het ter ziele gegane lijfblad van de dito Communistische Partij Nederland de waarheid in pacht had…
Hè? De Waarheid, ja! Ik heb lange tijd gedacht dat de resterende communistische partijtjes in Europa rudimentaire overblijfsels waren van het pure idealistische communisme-van-het-eerste uur en helemaal niets wilden weten van de corrupte totalitaire regimes in Moskou en Peking. Tótdat een tiental jaren geleden de Nobelprijs voor de Vrede toegekend werd aan een politieke gevangene in China en Jéronimo de Sousa, leider van de communistische partij in het Portugese parlement, met het schuim op de lippen verkondigde dat het een schande was. Haha, lachte de spreekwoordelijke graaf (in dit geval, ondergetekende), kepjeweldoor: jij en jouw kornuiten worden wel degelijk betaald door Moskou en Peking, en men bijt niet in de hand… afijn!

En datzelfde geldt misschien voor het overgrote merendeel van de gelovigen in Nederland. Wij zijn na bijna driekwart eeuw nog reuze in onze knollentuin dat wij “vrij” zijn. Dus bijten wij bij voorkeur niet in de hand die ons destijds bevrijd heeft. Ergo, als die hand wijst: “Schrijf op – ik dicteer – Maduro is een lul en Guaidó is onze man!”, dan schrijven wij dat. En als dat eenmaal zwart op wit staat, dan gelóven we dat – nog steeds.

En als we het niet geloven, dan kunnen we tenminste nog enig begrip opbrengen voor het feit dat de Amerikanen graag hun oliespeeltjes in het land terug willen hebben, welke Maduro´s grote voorbeeld Chavez toentertijd genaast heeft. Net zoals de Britten destijds hun door Mossadeq genaaste oliespeeltjes in Perzië graag terug wilden hebben. Het verschil is dat zij zich destijds een ietsepietsje vergaloppeerd hebben met hun steun aan Khomeini. Nee, heus! Wat dat betreft lijkt Guaidó een wat betrouwbaardere stroman c.q. marionet. Maar het blijft natuurlijk een beetje onzeker – dat wedden op het juiste (Trojaanse) paard.
Wat dies ook zij, sommige haviken in de Amerikaanse regering leren kennelijk wél van de geschiedenis.