3.1 Stoarm

Likegoed bin ik al wol hast fjirtich oeren yn ’e folle see. Net dat ik myn nocht haw, hear, sa net, mar ik roai dat in knipperke der wol ynfalle soe. Ek al is it yntiid wer ljocht wurden.
Hoenear’t ik de Jammerbocht(!) efter my lit, wurde wyn en see wylder. Foar myn eagen ûntwynt him in wolken yn ’e foarm fan in wielderige seemearmin dy’t oansilen komt. En hja hat in feintsje op ’e rêch, in feintsje mei geitesik en hoarntsjes …
Nee, sûnder gekheid, twa hoarntsjes – likelang en kreas tordearre. In nij omen?
Dat bestiet dochs net, sa fuort opinoar twa sokke kwea-aardich stalde wolkens! Hokker tafal! Of haw ik de piip út en begjin ik te hallusinearjen!?
De wyn boazet oan ta 5 Bft. Ja, hark ris, ik kín fansels noch ree en te seil gean op Thyborøn. Ik kin der ek in poepereef yn stekke.
Ik stek der in poepereef yn.

Krimmenikes en gjin ein, de wynmeter jout 30 knotskes oan; dat is krêft 7 as it my net mist.
De gewoane fok, dy’t niis de rol fan it genua oernommen hat, moat no omstean foar de kotterfok. En ik stek nochris in reef yn ’e bân. Ik berekkenje út ‘e rûge roai dat mei in faasje fan trochstreeks fiif knopen fan ’e jûn – sa acht oere – Kristiaansân yn ‘t sicht is. En ik wie eins net fan doel en meitsje it folle letter.
Underwilens binne de weagen omraak oanhelle, altemets slacht der ien oer it dek. It itensiederswekkerke stiet op 10 minuten; hieltiten as it ôfrint, kom ik oerein en sjuch ik it hear oer. Gjin skip te bekennen.

Wachtsje, in fiskersboat!
Hearke noch ta, wat skuort dat der troch, sis! Se kinne it roer kwealk yn it wetter hâlde. Men kin better op in sylboat sitte; dan hat men de lânse bewegings al, mar de oerdwerse net sa bot.
De wynmeter registrearret in útsjitter nei 35 knotsen! Krêft 8?
Itaka is perfoarst net óertúgd; dat hja kín wat hawwe… mar sachs moat ik my swietsjeswei gurdzje ta in nije striid op it foardek. Want in tredde rif yn ‘e bân stekke, dat laket der net om mei dy oerkommende weagen. En Itaka stampt op it wetter as in pystich seehynderke…
Wie dat net it byld dat Knilles brûkt hie?
Earst de seilen mar wat skoat jaan. Dan kin ik teminsten ek sûnder ûngemakken myn sylpak en harnas oantsjen. Want, ik haw – hast net te leauwen – oant no ta noch smûk en geryflik yn ’e trui ûnder it stowetterkap sitten. Hoenear’t ik út en troch op de banken stie om as in foech rodeostjer mei te dynjen op de gystene baren, hoegde ik inkeld yntiids wei te dûken as in hege see de boppelânse passaazje naam.

De kotterfok ruilje ik yn foar de grim (of stoarmfok) dy’t net folle grutter is as in baas bûsdoek. Tusken twa weagen lit ik my weromfalle nei de mêst, keppelje myn harnas dêroan fêst en stek it tredde rif deryn; de kraanline oanhelje, it pikefal wat bod jaan, de tredde halshoekering fêstheakje, skoathoeke en pikefal trochsette en … klear!
Werom yn ’e kûpe wol ik de skoat oanhelje, mar de kraanline stiet noch oan …
Skyt!
Mar wer werom.

As alles yn streken is, sjuch ik it hear oer. It docht bliken dat de faasje sakke is ta ûnder fiif knopen.
Dit wurdt him sa net! Op ’en nij mar wer werom nei it foardek!
At ik fêstkeppele oan ’e feiligensline troch de warring nei foaren ta knibbelje, falt healwei sa’n wytkrôljende idioat oer my gear. Ik lûk de kapusjon dy’t my fan ‘e holle slein is, tebek en in heal mingel kâld seewetter fynt syn wei fia nekke en rêch nei búk en krús.
Soks wie oars net de bedoeling, mar men frist der al fan op!
Ik wie nammentlik binnenyn myn sylpak al dweiltrochwiet fan ’t swit. Ik ferruilje de grim foar de kotterfok en knibbelje wer werom. Goed 6 knopen op it klokje! Sjuch, dát binne berichten! Sândeheal!? Dat liket der op, Itaka!
En hja liket ek wat kalmer op it wetter te lizzen – íen mei de see, om sa mar te sizzen. Ik kin wol wat loech winne. Sa kin ik noch moai op Kristiaansân oanhâlde.

Wie dat fjirtich knopen op it wynklokje of eachbegûcheling?
Efkes yn ‘e gaten hâlde! Trijenfjirtich! It moat no alris ophâlde, hear!
Aldergeloks, binne de weagen, dy’t yn ’t earstoan wakker knobbich wiene, wat langer wurden, sadat Itaka de kâns kriget en rjuchtsje har stinnend op nei’t se yn ’e bedelte dondere is. Hja sjit fan en ta as in djoeiende walfisk by in weach op …
Oant safier it goede nijs! It wurdt hurd minder, as se nei in – in frije fal belykjende – glydflecht mei in njoer bearen wer delkomt. It is betiden oft se midstwa brekke sil, wylst it fêst want om in paslik begeliedend akkoart yn mineur siket.
De reklames op it tillevyzje komme my yn ’t sin dêr’t snotnoazen yn op klassike sylboaten azuerblauwe baaien yn sile en sûnder it anker falle te litten it wetter yn plûnzgje om in tropyske ferrassing, in glêsfol rosee of in filtersigaret: wetter, waarmte, wille.
Allegearre yllúzje, de realiteit is … stoarm!